مديريت دانش در صنعت نفت و گاز وماهيت قراردادهاي نفتي جديد

مهمترين دارايي يك سازمان دانش و تجربه است؛ در حقيقت امروزه اغلب ارزش افزوده كسب شده توسط بنگاه هاي اقتصادي نه به واسطه تجهيزات و امكانات، بلكه بوسيله دانش انباشته شده در آن سازمان كسب مي شود. لذا به عنوان يك پارامتر بسيار تاثيرگذار، مديريت دانش از ازرش و اهميت ويژه اي برخوردار است. از آن سو صنعت نفت نيز صنعتي است كه در بسياري از تخصص هاي آن تجربه حرف اول را مي زند و بر خلاف بسياري از رشته هاي مهندسي، قواعد و اصول مهندسي حاكم بر آن به سختي قابل نوشته شدن است.گستردگي شركت هاي نفت بين المللي در سطح جهان، تعداد زياد كاركنان آنها، نوع دانش در صنعت نفت و نقش پر رنگ سرمايه دانش در حفظ رقابتمندي شركت ها، موجب شده است مديريت دانش مورد توجه شركت هاي بزرگ بين المللي در صنعت نفت و گاز قرار گيرد. قراردادهاي جديد نفتي ايراني موسوم به آي.پي.سي ماهيتاً از تأسيسات حقوقي خارجي مشابه، هم‌چون قراردادهاي مشاركت در توليد، قراردادهاي مشاركت در سرمايه‌گذاري و قراردادهاي امتيازي دور نيست. هرچند اين قراردادها از نظر ماهيتي از تأسيسات حقوقي داخلي همانند بيع، معاوضه، جعاله، اجاره به شرط تمليك،بهره برده است ولي بايد گفت در تدوين و طراحي اين شيوه، بيشتر از قراردادهاي نفتي عراقي موسوم به دستمزد بر مبناي هر بشكه نفت استفاده شده است. اين شيوه داراي ماهيتي خاص است كه در آن طرفين چنين قراردادي،قصد دارند كه يك مجموعه قرارداد جديد با شرايط كاملاً متفاوت از ساير قراردادهاي مرسوم، در قالب يك قرارداد جامع منعقد نمايند كه مبناي اصلي آنها همانند قراردادهاي ديگر، تراضي طرفين است كه اين تراضي تا جايي كه مخالف قوانين و مقررات نباشد پذيرفتني و لازم‌الاجرا است.نوآوري اين پژوهش را مي‌توان در يافتن ماهيت قراردادهاي نفتي جديد و اهميت مديريت دانش در پروژه هايي نفتي دانست.