بررسي رابطه بين مولفه‌هاي دينداري با سلامت اجتماعي در بزرگسالان شهر تهران

سابقه و اهداف: سلامت اجتماعي به عنوان يكي از اركان اصلي سلامت بشر از عوامل مختلفي تاثير مي‌پذيرد. از جمله عوامل تعيين كننده سلامت اجتماعي وضعيت دينداري افراد به معناي قبول دين و اطاعت از دستورات ديني است. دستورات ديني غالباً از اين دو قسم خارج نيست: دستورهايي در مورد رابطه با خالق (دينداري عبادي) و دستورهايي در زمينة رابطه با مخلوق، به ويژه انسان (دينداري اجتماعي). هدف اين مطالعه بررسي رابطه بين مولفه هاي دينداري با سلامت اجتماعي افراد مي‌باشد و فرض ما بر اين است كه، بين ابعاد و نمره كل دينداري با سلامت اجتماعي افراد همبستگي مثبت و معنادار وجود دارد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه از نوع همبستگي ميباشد. جامعه آماري شامل افراد بالاي 18 سال ساكن مناطق 22 گانه شهر تهران در سال 95 درنظر گرفته شد كه از اين ميان 500 نفر از طريق انتخاب تصادفي دو مرحله اي، در مطالعه وارد شدند. ابزار جمعآوري داده‌ها پرسشنامه سلامت اجتماعي و پرسشنامه سنجش دينداري بود و داده ها با استفاده از آزمون كايدو، تحليل واريانس يك‌راهه و تحليل رگرسيون خطي و با استفاده از نرم افزار SPSS تحليل شد. يافته ها: بين نمره كل دينداري با نمره كل و هر يك از ابعاد سلامت اجتماعي رابطه مثبت و معني دار به دست آمد. با توجه به نتايج تحليل رگرسيون خطي (001/0 p،3/32=F،247/0=R2، 497/0=R)، متغيرهاي جنسيت، پايگاه اقتصادي اجتماعي و دو بعد دينداري (عبادي و اجتماعي) بطور همزمان حدود 7/24 درصد از تغييرات سلامت اجتماعي را تبيين نمودند. اين امر نشانگر تاثيريكسان ابعاد اجتماعي و عبادي دينداري بر سلامت اجتماعي مي باشد.