آسيب شناسي جايگاه خانواده در فرهنگ ديني- مطاله موردي- «فقدان حياء»

فطرت آدمي كه در نخستين روز از حيات انسان بر حقيقت خويش استوار است، در همان ابتدا از گزند انحرافات قطعا در امان نمي باشد. دراين بين خانواده به عنوان اولين گروهي كه هر انساني آن را تجربه مي نمايد نيز حائز اهميت است كه مناسبات مرتبط با حياء را در خود داشته باشد و حفظ نمايد. چراكه خانواده بي حياء فرزند بي حياء يا بي پروا پرورش داده و خانواده اي كه داراي مولفه هاي فرهنگ ديني باشد فرزند صالح پرورش داده است. به گونه كلي گاهي عوامل درون از خانواده سبب بروز بي حيائي فرزند شده و گاهي نيز عوامل بيرون خانوادگي. عوامل دورن خانوادگي مانند ولادت ناپاك ، الگوهاي تربيتي نامناسب در خانواده ، عدم رعايت حيا در ارتباط اعضاي خانواده ، فقر عواملي هستند كه سبب آن مربوط به شرائط دروني خود خانواده مي باشند كه فرزند با آن شرائط رشد مي يابد و هر كدام تأثير سوي خود را در شخصيت وي مي گزارند. مثلا درباره «تأثيرپذيري از محيط و سايرين» دلائل به قدري روشن است كه اثبات آن از هر گونه استدلالي بي‌نياز است ناظر به اين تعريف آيات مباركه سوره المعارج مي‌باشد «إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ، إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ، وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا» ارتباط گيري انسان و خانواده او با جامعه كه جزء نيازهاي اساسي اوست مي تواند سرمنشأ رشد يا شقاوت او باشد چرا كه ارتباط خانواده با جامعه و ساير خانواده‌ها مي‌تواند در نحوه زندگي و تربيت اعضاي خانواده مؤثر باشد، و همچنين تقويت و پرورش فضايل اخلاقي، بدون ايجاد يك سري محدوديت‌ها در روابط خانوادگي با ساير اعضاي جامعه بسيار مشكل است.