جامعيت قرآن در حوزه ي اخلاق فردي

اخلاق از واژه هايي به شمار ميرود كه تاريخ آن همزاد و همراه با آفرينش انسان است؛ زيرا انسانيتِ انسان با اخلاق معنا پيدا ميكند. بر همين اساس است كه در آموزه هاي ديني بالاخص معارف قرآني به اخلاق و مولفه هاي آن به صورت ويژه پرداخته شده است. قرآن كريم به عنوان آخرين وكامل ترين ذخيره ي خداوند سبحان، به مولفه هاي اخلاقي نگاه بي بديلي داشته است. مسائل اخلاقي، در يك نـوع تقسيم بندي، از جهت رابطه با فرد و اجتماع ، به‌ دو‌ بخش‌ «اخلاق فردي» و «اخلاق اجتماعي» تقسيم ميشود. اخلاق فردي كه موضوع بحث در اين مقاله قرار گرفته است ، همان «ملكات‌ و صفاتي‌ اسـت كـه در رابـطۀ انسان با خود و با خدا مطرح ميگردد، مثل توجه‌ به‌ خدا‌، صـبر، رضـا، تـوكل ، شكر، خوف ، رجا، قناعت ، خضوع ، خشوع ، بندگي و عبوديت و اخلاص كه اخلاق حسنۀ‌ فردي اند‌؛ و بـيتابي، غـفلت ، نـاسپاسي، يأس از رحمت خدا، غرور، عجب و ريا كه نمونه‌ اي‌ از‌ اخلاق رذيله و پست فردي است.»ما در اين نوشتار برآنيم كه مسائل مربوط به حوزه ي اخلاق فردي را در آيات قرآن كريم مورد تحليل وبررسي قرار دهيم و نمونه هاي مختلف اخلاقي در قرآن را ذكر كنيم.