ظرفيت وجودي فطرت در جهان اجتماعي مبتني بر مبادي عرفاني نظريه فطرت

فطرت يكي از مفاهيم پر دامنه در عرصه انديشه ديني بشمار مي رود كه ثمرات معرفتي فراواني در جهان اجتماعي داشته است. فطرت در ميان متفكرين صدرايي غالباً در مورد ادراكات و گرايشات انساني مورد توجه قرار گرفته است. اما برخي حكماء به مبادي هستي¬شناختي اين مقوله نيز توجه نموده¬اند كه ناظر به مرتبه وجودي فطرت در نظام توحيدي و نظام بخشي به جهان اجتماعي مي¬باشد؛ بر اين اساس علامه طباطبائي ره با نگرش عرفاني به تبيين وحدت شخصيه وجود در مراتب هستي مي¬پردازند؛ اولين تعين، همان مرتبه وجود منبسط يا حقيقت محمديه (ص) است كه واسطه فيض حق به مراتب عالم مي¬ باشد. روايات مربوط به اولين خلقت الهي نيز ناظر به وجوه مختلفِ اين حقيقت نوراني است كه به اعتبارات گوناگون ديده شده است. فطرت بعنوان يكي از وجوه اين حقيقت در ظل احديت حق تعالي، تجلي عشق و شوق عالم به مطلق كمال و كمال مطلق است كه اين معنا در انسان بواسطه قوه نطقيه شديدترين ظهور را دارد.