برنامه كار و فناوري در آموزش و پرورش عمومي ايران: حرفه گرايي سنتي يا جديد؟

بر اساس سياست‌هاي كلي كشور از وظايف نظام آموزشي، ترويج و تقويت فرهنگ كار، توليد، كارآفريني و استفاده از توليدات داخلي به عنوان ارزش اسلامي و ملي، ارتقاء توان كارآفريني و توأم كردن آموزش و مهارت مي‌باشد. حوزه‌ تربيت يادگيري كار و فناوري شامل كسب مهارت‌ها‌ي عملي براي زندگي كارآمد و بهر‌ه‌ور و كسب شا‌يستگي‌ها‌ي مرتبط با فناوري و علوم وابسته، به ويژه فناوري اطلاعات و ارتباطات، جهت آمادگي ورود به حرفه و شغل در بخش‌ها‌ي مختلف اقتصاد‌ي و زندگي اجتماعي است. در همين راستا، در اين مقاله حرفه گرايي در برنامه درسي از نظر پيشينه تاريخي آن موردبررسي قرارگرفته است. سپس، در دو گروه حرفه گرايي سنتي و حرفه گرايي جديد به بررسي مفروضات هر يك پرداخته‌شده است. اين پژوهش كه به روش تحليلي و با استفاده از اسناد كتابخانه‌اي انجام‌گرفته، مطالعه‌اي از نوع بنيادي است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه آموزش حرفه‌اي بايد به عنوان يك جريان مداوم و روبه رشد از دوره ابتدايي با فراهم آوردن تجربيات حرفه‌اي شروع گردد و تا دوره‌ي متوسطه و بزرگ‌سالي ادامه پيدا كند، اين امر موجبات آشنايي دانش آموزان با مفاهيم كار، پيش‌نيازهاي لازم براي ورود به بازار كار و ... مي‌شود؛ بنابراين مي‌توان برنامه كار و فناوري در آموزش و پرورش عمومي ايران را از نوع برنامه درسي حرفه گرايي جديد دانست.