همگرايي و واگرايي اقوام (نقدي بر عملكرد نظام آموزش عالي ايران)

يكي از مراكز و بخش هاي مهم توسعه و پيشرفت جوامع در مناطق مختلف گيتي، نظام آموزش عالي و جايگاه رفيع آن در پيشبرد سياست ها و اهداف گوناگون جوامع مي‌باشد. نظام آموزش عالي بسته به شرايط داخلي و خارجي كشورها، رسالت هاي مهمي‌دارد. خروجي هاي نظام آموزش عالي در زمينه‌هاي سياسي، فرهنگي و اقتصادي و هنري و غيره حائز اهميت فراوان است. خصوصاً در بعد مسائل هويتي و اعتقادي، نقش نظام آموزش عالي پررنگتر است كه اين مسئله در جوامع چند قومي كه داراي تنوع مذهبي و قومي فراوان است، محسوس تر است. در اين ميان، كشور ايران با خرده فرهنگ هاي مختلف و تنوع قوميتي حاكم بر آن، همواره سعي داشته است كه در بين اقوام گوناگون، همبستگي ايجاده كرده تا از تنش هاي احتمالي موجود بكاهد. ارگآن‌هاي زيادي در اين زمينه نقش دارند ولي نظام آموزش عالي در تحكيم همگرايي بين قوميتها و تقليل واگرايي بين آن‌ها، كاركرد هاي مهمي‌دارد. با اين وجود، نتايج مطالعات و شرايط موجود در جامعه ايران، مانند ظهور جنبش هاي دانشجويي اقوام مختلف، نشان مي‌دهد كه نظام آموزش عالي در مسئله قوميتها با فراز و نشيب هاي متفاوتي روبه رو بوده و در برخي موارد، توفيق چنداني در تقويت همگرايي آن‌ها نداشته است. لذا تحقيق حاضر با روش توصيفي –تحليلي در پي آن است تا عملكرد نظام آموزش عالي در مسئله همگرايي و واگرايي اقوام را مورد نقد و بررسي قرار داده و راهكارهاي مناسب را ارائه دهد.