كارآفريني در صنايع توليدي ايران

رشد اقتصادي از اساسي‌ترين سياست‌هاي كلان هر كشور و از دغدغه‌هاي اساسي كشور ايران، به ويژه در دهه‌ي اخير بوده است. تجلي اين موضوع را مي‌توان در اسناد بالا دستي به وضوح مشاهده كرد. به عنوان مثال دستيابي به رشد اقتصادي هشت درصدي از اهداف اساسي برنامه‌ي چهارم و پنجم توسعه و به عبارتي دهه‌ي اول اجرايي شدن سند چشم‌انداز كشور در افق 1404 است. اين در حالي است كه رشد اقتصادي مستلزم رشد بخش‌هاي اقتصادي بوده و در اين ميان بخش صنعت به عنوان محور رشد اقتصادي كشور از اين قاعده مستثني نيست. از اين‌رو پژوهش حاضر با هدف اندازه‌گيري رشد صنعت و عوامل موثر بر آن طراحي شده است. در همين راستا در اين مطالعه رشد صنعت با روش اندازه‌گيري برچ و معيار اشتغال به عنوان يكي از معيارهاي اساسي كارافريني و رويكرد رشد انتهاي دوره نسبت به ابتداي دوره اندازه‌گيري شده است. با استفاده از مدل اقتصاد سنجي داده‌هاي مقطعي نتايج اين پژوهش نشان دهنده‌ي آن است كه رشد اشتغال صنعت پديده‌اي است كه مي‌توان آن را با عوامل تأثيرگذار مشخص، تبيين نمود. از اين‌رو و از حيث سياست‌گذاري با تهييج عوامل اندازه بهينه، صادرات، سودآوري، هزينههاي بازريابي و مزد و حقوق پرداختي مي‌توان زمينه را براي رشد اشتغال صنايع توليدي ايران يا به تعبيري افزايش كارآفريني و در نتيجه رشد اقتصادي كشور فراهم نمود. از سوي ديگر پرداخت ماليات منجر به كاهش رشد اشتغال صنايع و در نتيجه كاهش كارافريني صنعتي مي‌شود.