روش حل مسئله در تعليم و تربيت

حل مسئله مهارت شناختي فوق العاده پيچيده اي است كه مستلزم سطوح بالاتر پردازش اطلاعات است و معرف يكي از هوشمندانه ترين فعاليت آدمي مي باشد و سبب مي شود كه توجه، ادراك، حافظه و ساير فرايندهاي پردازش اطلاعات، به شيوه اي هماهنگ براي دستيابي به هدف برانگيخته شوند. آموزش مهارتهاي حل مسئله بعنوان يكي از مهارتهاي مهم زندگي و يكي از مهمترين هدفهاي آموزشي، از اهميت و جايگاه ويژه اي برخوردار است كه فرد را در شيوه مقابله مثبت براي يافتن راه حل عاقلانه كمك مي كند. امروزه در جوامع تربيتي بهيچ وجه معلم نقش انتقال اطلاعات را ندارد و در واقع راهنمايي است كه با روشهاي مسئله محوري در كنار دانش آموز است و نه روبروي وي. رسالت مربيان تعليم و تربيت، ياد دادن چگونه انديشيدن است، نه ياد دادن صرف انديشه ها . در هزاره‌ سوم، هزاره‌ دانايي، براي رسيدن به اركان تعليم و تربيتِ قرن بيست و يكم- يادگيري براي زيستن، يادگيري براي با هم زيستن، يادگيري براي دانستن، يادگيري براي انجام دادن و نهايتاً يادگيري براي يادگيري- نياز به معلمان اثربخش و با انگيزه، آشنا و آگاه جهت حفظ پويايي و تكامل در فراگيران و كمك به آنان در تجزيه و تحليل و بازسازي تجاربشان ضروري به نظر مي‌رسد. روانشناسان و نظريه‌پردازان بر نقش فعال يادگيرنده، در كشف و ساخت دانش تاكيد فراوان داشته اند. ديويي، برونر، پياژه و لئوويگوتسكي از جمله كساني هستند كه بر نقش فعاليت يادگيرنده در جريان حل مسئله بر دانش‌اندوزي تاكيد داشته‌اند. در فرايند حل مسئله دست كم سه مرحله اساسي وجود دارد: طرح مسئله، انتقال دانش و ارزشيابي و بررسي نتايج.