تئوري مردم سالاري ديني در گفتمان توسعه محور امام خميني (ره)

با شكل گيري انقلاب جهان تاريخي 1357 به رهبري بي بديل امام خميني (ره) و استقرار نظام جمهوري اسلامي، بحث در مورد جايگاه مردم در اين حكومت به يكي از مهمترين سوالات در ذهن محققان انقلاب بدل گرديد و از آنجا كه امام نقش ايدئولوگ و تئوريسين انقلاب را نيز داشتند، با واكاوي انديشه هاي امام خميني (ره) اين سوال قرين پاسخ خواهد بود. نگارنده معتقد است در عصر سيطره گفتمانهاي ليبراليستي و ماركسيستي در هنگامه پيروزي انقلاب، امام با مطرح كردن دمكراسي (مردم سالاري) در چارچوب اسلام يا بقول مودودي تئو-دمكراسي خط بطلاني بر آن گفتمانهاي اومانيستي محض، كشيدند. نظريه مردم سالارانه امام خميني (ره) با بارز نمودن معايب ديگر مكاتب طرفدار حقوق مردمي، مردم سالاري زير نظر ولايت فقيه را كه شانيت اسلام و مردم به بهترين نحو اعمال گردد، مد نظر داشتند و حقوق مردم به معني اعم آن در تمام شئونات جامعه جاري و ساري خواهد بود. نگارندگان در اين پژوهش به اهتمام نظري و عملي امام خميني(ره) در جهت توجه به مردم در مرحله قبل از انقلاب و بعد از آن مي پردازند.