جمهوري اسلامي و سامان سياست به سوي سبك زندگي اسلامي- ايراني

مفهوم سياست، با گستره ي كاربردي در موضوعات و مباحث گوناگون است اما تعريف علم سياست به تدبير امور سياسي و اداره‌ي كشور اشاره دارد. در اسلام، دين و سياست با يكديگر ديده شده و اين امر براي انديشه سياسي، پيامدي همه جانبه و پايدار داشت. انديشه سياسي- اسلامي ضمن آنكه با ديانت اسلامي-كه در حجاز متولد شد- پيوند دروني دارد از انديشه هاي ايران پيش از اسلام، انديشه بيزانس و يونان بهره ، وآن را در درون خود جذب كرد اما همواره هويت خاص خود را كه هسته مركزي آن، تعاليم پيامبر(ص) تشكيل مي داد حفظ كرد و به جمع عددي انديشه هاي مذكور كاهش نيافت. انديشه اسلامي انعطاف لازم را براي تطابق با وضعيت هاي متغير و گوناگون داشته و توانسته است توانايي خود را در ايجاد يك نظام فكري خاص و ساخت پايه هاي يك تمدن بزرگ نشان دهد(پولادي، 1385: 46). رابطه ي دين و سياست در دنياي اسلام، به هيچ روي قابل مقايسه با مسيحيت نيست. مناسبات ميان دين و سياست در اسلام برعكس مسيحيت، از دوگانگي نخبگان سياسي و مذهبي، به وحدت و يگانگي مي‌انجامد؛ در انديشه سياسي اسلام بين قلمرو روحاني و دنيايي، بين فعاليت هاي مذهبي و غيرمذهبي، تمايز گذاشته نمي شود و اين هر دو، تحت اقتدار فراگير شريعت قرار مي گيرند. امام جانشين پيامبر (ص) محسوب مي شود و مسئول دفاع از شريعت و بهروزي اين جهاني و رستگاري آن جهاني امت است.تمايزي كه در غرب بين ديني و غيرديني گذاشته مي شود در اسلام معنا ندارد (پولادي، 1385: 46) اگر چه بين برداشت سني و شيعه، تفاوت جوهري وجود دارد. در تفكر اهل سنت، نهاد خلافت مظهر دين و سياست، و تفكر سياسي شيعه، بر محور امامت است. با رخداد انقلاب اسلامي و تولد نظام مقدس جمهوري اسلامي، امام خميني(ره) از همان ابتدا، جمهوري اسلامي را به عنوان يك جامعه آرماني و بديل معرفي كردند(حسيني زاده، 1386: 260).در اين مقال ضمن تعريف اجمالي از مفهوم سياست، از ديدگاه انديشمندان جهان غرب و غيرغرب، تلاش مي شود به فهم كلي گستره و سپهر عمومي سياست در ايران اسلامي بپردازيم. در اين راستا، آنچه از سياست در ايران بعد از انقلاب مي‌توان به طور مختصر فهم نمود اين است كه سياست متاثر از شريعت در سه سپهر امنيت، سلامت و آموزش، تحقق سبك زندگي اسلامي ايراني را هدف قرار داده است .