پيشرفت و ديپلماسي فرهنگي در عصر جهاني‌شدن

جهاني‌شدن مفهومي بنيادين و در عين حال تحول‌زا است كه بسياري از عرصه‌هاي مختلف روابط بين‌الملل را در بر گرفته است. اين مفهوم به مثابه عنصري تعديل‌كننده و يا نظم‌دهنده لحاظ مي‌شود كه تحليل علّي و وضعي يك پديده را تحت تأثير قرار مي‌دهد كه نهايتا به تغيير وضع موجود شده و عرصه‌اي جديد بوجود مي‌آورد. در اين نگارش ضمن واكاوي بعد مفهومي جهاني‌شدن به بررسي آثار مختلف اين پديده بر ايران پرداخته مي‌شود. در ادامه ضمن سنجش نوع نگاه اين كشور به امر جهاني‌شدن به امكانات و محدوديت‌هاي بستر حاصل از اين وضعيت براي ايران مي‌پردازد. اين نگارش پس از بررسي ظرفيت ايجاد شده از طريق جهاني‌شدن و ديگر مؤلفه‌هاي آن براي سياست خارجي و ديپلماسي جمهوري اسلامي ايران، به راه‌كارهاي ايران براي غلبه بر اين چالش‌ها مي‌پردازد. دغدغه اصلي اين نگارش پاسخ به اين سئوال است كه جهاني‌شدن چه آثاري بر ايران داشته و در مقابل، ايران چگونه و با چه ابزاري مي‌تواند بر آنها فائق آيد؟ براي پاسخ اين سئوال، اين مقاله؛ فرضيه زير را به آزمون مي‌گذارد: ايران در عصر جهاني‌شدن با بكارگيري ديپلماسي فرهنگي مي‌تواند موانع پيشيرفت خود را رفع كند .