مكتب نقاشي قزوين ، سبك هنري در ميراث ناملموس تاريخ نقاشي ايراني،اسلامي

هدف مقاله حاضرمعرفي وتحليل سبك هنري نقاشي قزوين(مكتب نقاشي) درتاريخ نقاشي ايراني،اسلامي است. نقاشي ايراني و بررسي جايگاه آن به عنوان يك هنر عالي و متعالي است، كه بينش فلسفه اسلامي و سير تكاملي انديشه هاي روحاني ، ديني را در زبان تمثيل و مجاز ، دربازگويي برخي از رخدادهاي تاريخي به تصوير مي كشاند ،و انسان را به دنياي سحرانگيز عرفان دعوت مي نمايد و هنر نقاشي ايراني نيز نمود عيني و تصويرسازي ازهمين مفاهيم بينادي و فلسفي انديشه هاي انساني است.از اين رو درگام اول ويژگيهاي نقاشي دوره صفويه(نگارگري) و به خصوص مكتب قزوين آن دوره مورد ارزيابي قرار مي گيرد. در گام دوم رويكرد تحليل سبك هنري قزوين نسبت به مكاتب ديگر ، انسجام بخشي و هويت بخشي در اين مكتب حايز اهميت است. در اين پژوهش از روش تاريخي- تفسيري و مقايسه اي استفاده شده است. بررسي زيباشناسانه و تحليل عناصر بصري و شيوه ي اجراي آثار نقاشي ، متغيرهاي اين پژوهش هستند. در اين فرايند روش گردآوري داده ها مبتني بر اسنادي و شكل ميداني مي باشد. چارچوب نظري داده ها با اين نگرش ساختار و شاخص فرآيند توليد آثار هنري در يك موقعيت، مكاني و زماني خاص كه از لحاظ اجراي درست و تفاوت در فرم ظاهري (قراردادهاي صوري)، پرداخت به مضامين و موضوعات (قرارادهاي شمايل نگارانه)در نمونه‌هايي از سبك هنري به صورت عام يا خاص (قراردادهاي فرهنگي) در مكاتب نقاشي ايراني، كه درسبك هنري قزوين ديده شده است. نتايج اين پژوهش در فرم ظاهري آثارتصويري ، رسيدن به مفاهيم محتوي اين آثار از لحاظ بعد فضا،زماني نقاشي ايراني، توجه به نور و رنگ‌گذاريي، همچنين توجه به جنبه هاي زيباشناسانه ي نگاره‌ها مورد بررسي قرار مي‌گيرد. دراين رويكر ها و موارد كاربرد اين سبك هنري در بين مكاتب نقاشي ايراني، شيوه خاص نقاشي ديواري، نسخه‌هاي خطي و تك پيكره نگاريهاي اين سبك و همچنين اوراق تك برگي در اين آثار اجزا و عناصر آنها كه عبارت است از: شيوه طراحي، شيوه قلم‌گيري، شيوه رنگ آميزي ،چهره‌پردازي و عناصر پس زمينه، بررسي و تحليل خواهد شد. اين فرآيند در برگيرنده نگاره‌هايي از نگارگري و نقاشيهايي هستند كه در دوره صفويه و خصوصاً در پايتختي قزوين آن زمان 962 هـ.ق حائز اهميت مي باشد.