هنر، آشكارگي و زبان‌داري هستي‌داري خود

درك آغازين از ساختار نظريۀ هنر و تجربه مبتني بر آن، مدخل ناگزيري بر نظريه¬پژوهي قرآن¬شناخت هنر است. در اين راستا، چهار ركن تحليلي برجسته حاجت‌مند تحليلي بيرون ديني و سپس درون ديني است: 1. بازخواني چيستي تجربۀ هنري و نشانه سازي تجربه¬هاي خود و خودي شدۀ مخاطب ــ هنرمند و تحليل اجزاي مقوم آن از سطح تجربه خودي و جربان فكري براي هنرمند تا انگيزش دنيايي ديگر، حس يا ذوق هنري و نيز زبان هنر؛ 2. سرچشمه تجربه هنري و اثر هنري از چشم¬انداز تجربۀ چيزها چونان جاري در خود؛ 3. چيستي زبان هنر در نسبت با ايده، انديشه و احساس و فرآوري نشانۀ معيار؛ 4. اوصاف هنر معيار در دو سويۀ وجه الهياتي اين تجربه و رويۀ اگزيستانسيال آن.