معماري پايدار(سازگار با اقليم) و عوامل موثر بر آن

طراحان بناهاي سنتي دراين سر زمين، با قدرت تفكرو شناخت محيط پيراموني،خالق بناهاي منحصربه فردي بوده اند كه درآن ها افزون برزيبايي به سودمندي و كاركرد پايدار درمقابل اوضاع نامساعد محيطي نيزتوجه مي شد.اين موضوع در شهر سازي قديم ايران نيز مورد توجه بوده، چنان كه مكان يابي شهر،چگونگي قرار گيري بناها با توجه به جهت تابش نور خورشيد و باد غالب،جهت گسترش شهر، جهت و نوع شكل گيري گذرها و موقعيت ميدان هاي شهربراي هدايت هوا در گذرها و بازارها و خانه ها،همه وهمه با توجه به اقليم جفرافيايي مورد نظر و با دقت فراوان شكل گرفته اند.معماري هنريست كه نمي تواند خود را از وضعيت و ويژگي هاي بافت پيرامون (طبيعي و مصنوعي) جدا سازد، چرا كه هر مكان ويژگي هاي خاص خود را دارد و پاسخ هايي منحصربه فرد نيز مي طلبد. طراحان شهرهاي سنتي ايراني نيزبه اين عوامل بي توجه نبوده اند و تمام تلاش خود را به كاربسته اند تا با هنرمندي هرچه تمام تر، هماهنگي لازم را ميان طبيعت منطقه و بناهاي شهر به وجود آورند و در اين راستا به نحوي شايسته توانسته اند از انرژي پايدار طبيعت همچون نور، باد و…، وعناصر اصلي مانند آب، خاك و گياه به بهترين شيوه بهره برداري كنند و آن ها را تحت كنترل خود گيرند. اين نوشتار بر آن است كه به اختصار به معرفي تكنيك هاي هم خوان سازي و چگونگي شكل گيري عناصر ويژهي معمارياقليم گرم وخشك بپردازد، و تا جاي ممكن نمونه هاي موجود اين رويكرد در معماري را معرفي نمايد.