نقش مديريت تضاد در افزايش مشاركت جوامع محلي و حفاظت از منابع طبيعي

تخريب منابع طبيعي يكي از مهمترين معضلات قرن بيست و يكم به ويژه در كشورهاي در حال توسعه مي‌باشد. از آنجايي كه منابع طبيعي به عنوان سرمايه طبيعي هر كشوري محسوب مي‌شود، حفاظت و حراست از آن به عهده همه اعضاي جامعه مي‌باشد. از طرفي يكي از عوامل تأثير گذار كه باعث تخريب منابع طبيعي كشور مي‌شود و مشاركت جوامع محلي را هم در حفظ و صيانت از منابع طبيعي و هم در پروژه‌هاي آبخيزداري تحت تأثير قرار مي‌دهد، وجود تضاد بين كنشگران مختلف در حوضه‌هاي آبخيز بشمار مي‌رود. لذا اين مقاله به دنبال نقش مديريت تضاد در افزايش مشاركت جوامع محلي و صيانت از منابع طبيعي مي‌باشد. شواهد نشان مي‌دهند ذينفعان مختلف به علت نيازها و منافع متضاد بر سر منابع طبيعي دچار درگيري مي‌شوند كه اين خود باعث كاهش مشاركت جوامع محلي در حفاظت از منابع طبيعي مي‌شود. با شناخت عوامل تضاد و حركت به سمت مديريت آنها مي‌توان اتحاد و همبستگي را تقويت نمود و با افزايش سرمايه اجتماعي و مشاركت جوامع محلي به سمت مديريت منابع طبيعي حركت كرد. در اين راستا شناختن علايق و تأمين نيازهاي جوامع محلي، رفع مشكلات مالكيت اراضي، اجراي برنامه‌هاي تنوع سازي معيشت، معرفي جايگاه و اهميت نقش مردم و علاوه بر اين آموزش بهره برداران از راهكارهايي است كه باعث افزايش مشاركت جوامع محلي مي‌شود. بديهي است بدون مشاركت دادن مردم، اجراي هر طرحي در منابع طبيعي محكوم به شكست است.