شناسايي و اولويت‌بندي شاخص‌‌هاي سنجش توسعه‌يافتگي روستايي در كشور (مطالعه موردي: شهرستان سميرم)

در جهان امروز، توسعه همپاي زندگي بهتر تلقي مي‌شود و جوامع نسبت به گذشته از آن بيشتر منتفع مي‌گردند. توسعه پديده‌اي است با ابعاد مختلف، كه هريك به نوعي در زندگي انسان نمود دارد. اين مقاله به شناسايي و اولويت‌بندي شاخص‌هاي توسعه‌يافتگي روستايي در شهرستان سميرم مي‌پردازد. در اين بررسي، پرسش‌نامه‌اي متشكل از 4 گروه‌معيار، 20 معيار و 63 شاخص، به روش دلفي تدوين شد و توسط 12 متخصص در زمينه توسعه روستايي و مسائل اقتصادي- اجتماعي منابع‌طبيعي تكميل گرديد. سپس هر كدام از گروه‌معيار، معيار و شاخص‌ها بر حسب ميانگين وزني بدست آمده از درجات اهميت تخصيص داده شده به هر كدام، رتبه‌بندي شد و نتايج پژوهش گزارش گرديد. از ميان گروه‌معيارها اولويت نخست به گروه‌معيار اقتصادي و آخرين رتبه نيز به گروه‌معيار زيست‌محيطي تعلق گرفت. از ميان 20 معيار موجود هم اشتغال و معيشت در رتبه‌ي اول و دوم اهميت، و شكل زمين و ساختار جمعيتي در دو رتبه آخر قرار گرفتند. در رتبه‌بندي شاخص‌ها، شاخص باسوادي در رتبه اول اهميت و پايگاه مقاومت بسيج در رتبه آخر از گروه‌معيار اجتماعي فرهنگي، شاخص بيكاري در رتبه اول اهميت و مالكيت حقوقي در رتبه آخر از گروه‌معيار اقتصادي، شاخص دسترسي به محورهاي اصلي در درجه اول اهميت و شاخص پست در آخرين رتبه از گروه‌معيار كالبدي- زيربنايي و در نهايت سه شاخص‌ بازيافت زباله و پسماند، تخريب مردمي و تخريب دولتي به طور مشترك در رتبه اول و گسل‌هاي فعال و رخنمون توپوگرافيك نيز به طور مشترك در رتبه آخر از گروه‌معيار زيست‌محيطي قرار گرفتند.