معدنكاري و توسعه پايدار در ايران با نگرشي ويژه به زاگرس

معادن و صنايع معدني در پويايي اقتصاد كشورهاي در حال توسعه، سهم قابل ملاحظه اي را به خود اختصاص داده و از عناصر اساسي در رسيدن به توسعه پايدار محسوب مي شوند. مهم ترين اصل در رسيدن به توسعه پايدار از طريق گسترش بخش معدن و صنايع معدني، توجه همزمان به سه اصل اقتصادي، زيست محيطي و اجتماعي است. ايران جزء كشورهاي با پتانسيل بالاي معدني است و اگر بتوان هر سه جنبه اقتصادي، زيست محيطي و اجتماعي را هماهنگ كرد؛ مي توان به رشد قابل توجهي دست يافت كه اين موضوع در رسيدن به توسعه پايدار كمك شاياني مي كند. استان چهارمحال و بختياري واقع در زاگرس مركزي از منابع معدني فراوان و متنوعي مانند سنگ لاشه، مرمريت، گچ، خاك نسوز، فسفات و منگنز برخوردار است كه سرمايه گذاري و بهره برداري از آنها مي تواند نقش استان درتوسعه پايدار كشور را پر رنگ نمايد. از آنجا كه اغلب فعاليتهاي معدني به علت توليد مواد زائد خطرناك و زهابهاي اسيدي، تخريب زمينهاي معدنكاري شده و ايجاد آلودگي، اثرات زيست محيطي مخربي بر منابع آب و خاك و هوا دارند لذا توجه به ملاحظات زيست محيطي در اين ميان نقش برجسته اي خواهد داشت.