مديريت و آموزش محيط زيست

طي ساليان اخير اجراي برنامه‌هاي توسعه ملي و منطقه‌اي در كنار بهبود شاخص‌هاي اقتصادي و اجتماعي در برخي جنبه‌هاي محيط زيستي تأثير معكوسي گذاشته است. با ادامه روند صنعتي شدن كشور و نيز افزايش مسافرت‌ها به مناطق طبيعي و گردشگري نياز است كه سطح مسئوليت‌پذيري و نيز مشاركت عموم مردم در خصوص محيط‌زيست افزايش يابد. ناآگاهي شهروندان در خصوص ارزش محيط‌زيست و عدم استفاده از توانمندي‌ها و مشاركت مردم مي‌تواند آسيب‌هاي جدي به محيط‌زيست در بلندمدت داشته باشد. ارائه آموزش‌هاي محيط زيستي در همه سطوح آموزش‌هاي رسمي، غيررسمي و آزاد بايد در سياستگزاريهاي كلان موردتوجه خاص قرار گيرد. اين مقاله كه به شيوه مروري و كتابخانه‌اي صورت گرفته است، موضوع آموزش‌هاي محيط زيستي در بين اقشار مختلف جامعه را مورد تأكيد قرار مي‌دهد. آز آنجايي كه محيط و توسعه به هم‌وابستگي كامل دارند، بايد بتوانيم آموزش را به نحوي برنامه‌ريزي كنيم كه حداقل آسيب را به محيط‌زيست وارد كند تا يك فرآيند پايدار را به وجود آورد. براي تحقق پايداري در توسعه و حفظ محيط‌زيست، به اخلاق زيست‌محيطي نيازمنديم و به منظور پديدار شدن چنين اخلاقي، بازنگري درروش ها و نظام‌هاي آموزشي ضروري است.