ادبيات بومي منطقه ي زاگرس و پيوستگي آن با فرهنگ كهن ايراني

از ويژگي هاي ادبيات بومي اين است كه بخش هايي از سنت هاي كهن را در قالب داستان هاي جذاب حفظ كرده و به نسل هاي بعدي منتقل مي كنند. در دوران جنگ جهاني دوم (۱۹۳۹-۱۹۴۵ م) يك لرستاني به نام «علي ميردريكوندي» داستاني را كه از پدربزرگش شنيده بود به زبان انگليسي مي نويسد كه عنوان «براي گونگادين بهشت نيست» را به خود مي گيرد. اين داستان بخشي از ادبيات بومي مردم منطقه ي زاگرس بوده كه به صورت شفاهي و سينه به سينه طي نسل ها حفظ شده و امروز به دست ما رسيده است. داستان شباهت بسيار زيادي به متون ديني پهلوي دوره ي ساساني مانند «بندهشن»، «گزيده-هاي زاتسپرم» و «دينكرد» دارد كه همين بيانگر قدمت و غناي ادبيات بومي منطقه ي زاگرس و پيوستگي آن با فرهنگ كهن ايراني است. در اين داستان شخصيتي به نام «شيرخدا» وجود دارد كه عليرغم جزئيات متفاوت، در همه ي زمينه ها و در همه ي اعمالي كه انجام مي دهد كاملاً با اهريمن در دين زردشتي همانند است. در واقع زماني كه اسطوره ي آفرينش دين زردشتي را در متون ديني دوره ي ساساني بررسي مي-كنيم و داستان مورد نظر را با آن مقايسه مي كنيم بدون ترديد به اين نتيجه مي رسيم كه هر دو منشأ واحدي داشته اند. در اين مقاله سعي بر اين است تا با بررسي تطبيقي داستان علي ميردريكوندي و متون پهلوي ديني مربوط به دوره ي ساساني، شباهت هاي ميان آنها را يافته و پيوستگي بخشي از ادبيات بومي منطقه ي زاگرس را با فرهنگ كهن ايراني بيان كنيم.