ريشه ها و آسيب هاي معماري انعطاف پذيردرمسكن سنتي ايران

درطول تاريخ پاسخگويي به شرايط متغير و نيازهاي جديد همواره ضرورتي جدايي ناپذير از معماري بوده است انعطاف پذيري به مفهوم قابليت پاسخگويي به اين شرايط يكي از ويژگيهاي مهم پديده هاي هستي و يكي از مفاهيم كليدي در الفباي شكل گيري معماري مسكوني ايران است با توجه به تغييرات مداوم زندگي و تغييرات و تفاوت هاي نياز كاربر و يا كاربران توجه به مفهوم انعطاف پذيري درمعماري مسكن از ديرباز مورد توجه بوده است اين موضوع درزندگي شتابناك انسان كه با تغييرات عمده ويا بسامدهايي پياپي كوتاه شونده روبرو ميگردد ضرورتي مضاعف مي يابد روشهاي متعددي دراين زمينه ظهور يافته است كه به دلايلي بنظر مي رسد اين پيشرفت ها درجهت بالا بردن انعطاف عملكردي ساختاري و فضايي مسكن سنتي ايران به اندازه كافي كارامد نبوده است اين نوشتار ازيكطرف به علل انعطاف پذيري درمسكن سنتي و ازطرف ديگر به تحليل ريشه هاي اين ناكارآمدي با نگاهي آسيب شناسانه مي پردازد نتيجه مطالعه دسته بندي و مشكلات دراين زمينه مي باشد.