حريم و مرزهاي بينابيني درفضاي معماري سنتي ايران بارويكردي برترويج الگوهاي بومي درمعماري معاصر ايران

معماري و فرهنگ همواره درطول تاريخ درارتباطي نزديك بوده و تاثيرات متقابلي را دراين ميان تجربه كرده اند معماري فرايندي رمزگونه و خاص است كه فرهنگ ذهنيات و باورهاي هرقوم را به مكانمندشدن مي كشاند معماري ايراني نيز كه براساس هويت غالب ايرانيان شكل گرفته است بيان كننده اين ويژگيهاي فرهنگي است كه ازجمله شاخص ترين اين ويژگيها درونگرايي درفرهنگ ايراني است به بيان مختصر درونگرايي درجستجوي حفظ حريم محيط از عناصر لاينفك اين فرهنگ است اين درونگرايي علاوه برتاثير دررفتار ايرانيان درشكل گيري فضاي انان نيز موثر بوده است تجربه حضور درفضاهاي معماري ايران نشان ميدهد كه درخلق مكان همواره فضاهاي بينابيني نقش حريم براي هويت دهي و تقدس فضاهايي خاص را داشته و ازطرفي مجالي براي وحدت و بسط آن با ديگر فضاها را فراهم آورده است شروع سالهاي پاياني قرن نوزدهم ميلادي و تحولاتي كه با خود به همراه داشت زمينه ساز تغييراتي عمده درشيوه و روند زندگي انسان اين عصر بهوجود آورد از اساسي ترين اين تغييرات مي توان به فرايند سازمان يابي كالبد شهرها و به همان نسبت معماري بناها جهت پذيرش چارچوبهاي قانوني اجتماعي اقتصادي فرهنگي و ... اشاره نمود.