چگونگي مصرف آب خانگي در مناطق شهري ايران: (مطالعه موردي سنجش نگرش و رفتار عملي ساكنان محله هاي شهر اصفهان)

توسعه محله هاي پايدار، رويكردي از توسعه پايدار شهري است كه محور اصلي آن بهبود سطح آگاهي و نگرش مردم از طريق اصلاح شاخص هاي زيست محيطي مي باشد. فقدان آب كافي و عدم آگاهي زيست محيطي گروه هاي اجتماعي، وضعيت بحراني را شدت بخشيده است. هدف پژوهش، سنجش نگرش و رفتار عملي گروه هاي اجتماعي شهر اصفهان در زمينه مصرف آب مي باشد. جامعه آماري ساكنان محله هاي مرداويج، فروغي و كوي استادان است، كه360 نفر به تصادف انتخاب شد. پرسشنامه ساختار يافته با پايايي و روايي بترتيب 78/0 و 86/0 به روش پيماش ميداني توزيع و تجزيه و تحليل با نرم افزارSPSS انجام گرفت. نتايج نشان مي دهد، افراد مرفه (مرداويج) از جنبه نگرشي و عملي، اهميتي براي كاهش مصرف آب قائل نيستند. افراد با درآمد متوسط(فروغي) هرچه درآمد كمتر، مصرف آب كمتر شده كه علت آن محدوديت بودجه و مشوق هاي اداره آب براي مصرف كمتر آب عنوان شد. ليكن بين ميزان درآمد و نگرش آنان نسبت به كاهش مصرف آب، رابطه معني داري مشاهده نشد. افراد نيمه مرفه با تحصيلات عالي برغم هزينه ثابت خدمات و نگهداري ماهيانه و نيز اين كه رابطه اي بين درآمد و ميزان مصرف آب ديده نشد. ليكن بين مشاركت آنان در گروه هاي زيست محيطي و نگرش فردي در كاهش مصرف آب، رابطه معني داري وجود داشت.