تبيين نقش شبكه سازي بر قابليت نوآوري در سازمان هاي مردم نهاد

هدف از اين مقاله، شناسايي جايگاه و مزاياي شبكه سازي در افزايش قابليت نوآوري است تا از اين رهيافت علاوه بر ارتقا مطالعات مربوط به حوزه هاي شبكه و نوآوري، جايگاه و تاثير متغيرهاي مختلف شبكه ها و تاثير آنها بر قابليت نوآوري مشخص شود. از اين رو، در تحقيق حاضر به شناسايي تأثير ابعاد شبكه ها بر قابليت نوآوري در سازمان هاي موجود در سازمان هاي مردم نهاد پرداخته شده است. در اين راستا مطالعات و پزوهش هاي انجام شده در اين حوزه بررسي و مفاهيم اساسي، تعريف و مورد تبيين قرار گرفت. در همين راستا نظريه هاي گوناگون پيرامون شبكه سازي و نوآوري، حوزه هاي كاربردي و مورد استفاده شبكه سازي و نوآوري، مزاياي استفاده از شبكه و شبكه سازي در افزايش نوآوري نيز مورد بررسي و تبيين قرار گرفت. در پايان، متناسب با مطالعات انجام شده و مدل استخراجي، راهكارهاي عملي پيشنهاد شد. در ارائه چارچوب مفهومي براي تحليل رابطه شبكه هاي سازي و قابليت نوآوري به متغيرها و ابعاد گوناگون شبكه ها و حوزه هاي نوآوري پرداخته شد و سرانجام دو مولفه ي اندازه شبكه و ساختار مربوط به شبكه ها و قابليت نوآوري در حوزه نوآوري مورد تاكيد قرار گرفت. با نگاه به عوامل تاثيرگذار بر ارتباط ميان شبكه تخصصي و نوآوري متوجه مي شويم كه عوامل گوناگوني بر اين ارتباط اثرگذار هستند كه در اين چارچوب مفهومي و با توجه به رويكرد سازمان هاي مردم نهاد عامل اعتماد به عنوان متغير تعديل گر قرار گرفت.