شايسته سالاري در انتخاب كاركنان و مديران حوزه امور خير بر مبناي نهج البلاغه امام علي (ع)

در سازمان هاي رشد يافته و يا درحال رشد شايسته سالاري از اهميت خاصي برخوردار است. سازمان ها تلاش مي كنند تا شايسته ترين افراد را شناسايي، جذب و حفاظت كنند. وضعيت‌ سازماني‌ و منطق‌ حاكم‌ برآن‌ ايجاب‌ مي‌كند كه‌ از هركسي‌ و هر چيزي‌ به‌ درستي‌ و متناسب‌ با موقعيت‌، حداكثراستفاده‌ ممكن‌ به‌ عمل‌ آيد. چنين‌ فرضي‌ درباره‌ سرمايه هاي‌ انساني‌ بصورت‌ قرار گرفتن‌ شايسته‌ترين‌ فرد در مناسب‌ترين‌ موقعيت‌ شغلي‌ (شايسته‌سالاري‌) مطرح‌ مي‌ شود. شايسته سالاري به مفهوم بكارگماري مناسب ترين افراد در مناسب ترين جايگاه در سازمان است. در اين مقاله به بيان مهمترين شرايطي كه زمينه توسعه شايسته سالاري را فراهم مي كند و همچنين راههاي دستيابي به شايسته سالاري در سازمان هاي خيريه با تاكيد بر ديدگاه هاي امام علي (ع) اشاره خواهد شد. به عقيده حضرت علي(ع) مساله توان، لياقت و شايستگي افراد جزيي از بحث عدالت است و اين اصل مهمترين اصل اداره جوامع(سازمان ها) مي باشد. آن حضرت معتقدند كه هر پستي به تناسب، نياز به توان، خلاقيت، شايستگي و تخصص خاصي دارد و جايز نيست افراد هر كدام به جاي ديگري قرار بگيرند. آنچـــه امروزه دولتها به سوي آن گــــام برمي دارند ايجاد ثبات در مديريت ها با تعيين و تعريف مكانيزم حاكم بر شايسته سالاري است، شايسته سالاري مبتني بر شايسته خواهي و شايسته گزيني است. اين شايستگي ها شامل دانش، مهارت ها، توانايي ها به اضافه ويژگي هايي نظير ارزش ها، انگيزش، نوآوري و كنترل خود مي باشد. نظام شايسته سالار، نظامي است كه در آن بهترين افراد در بهترين جايگاه با بالاترين بازده كار انجام مي دهند و متناسب با تلاش و كوشش خود حقوق و مزايا دريافت مي كنند. در ادامه به مهمترين موانع برقراري اصل شايسته شالاري در حوزه هاي امور خير و راهكارهاي رفع موانع استقرار نظام شايسته سالاري اشاره خواهد شد.