مسئوليت دولت ها در گسترش فرهنگ امر خير و سياست گذاري هاي ضروري

از فرهنگ تلقي هاي بسيار متفاوتي وجود دارد و بسياري از برداشت ها، مفهومي تقليل يافته از فرهنگ است و همين امر موجب فرار بسياري از دولت ها براي اداء مسوليت هاي خويش در حوزه اصلاح فرهنگي جامعه مي شود، اين در حالي است كه يكي از مهمترين رسالت هاي دولت در نظام جمهوري اسلامي تلاشي عالمانه و آگاهانه براي اصلاح باورها، ارزش ها، الگوهاي رفتاري و نمادهاي جامعه اسلامي است. بطوري كه آثار باورها و ارزش هاي ريشه دار در مباني اسلامي در همه تصميمات و رفتارهاي بخش هاي سياسي، اقتصادي و اجتماعي از جمله سبك زندگي جاري شود تا بتدريج به برپايي تمدن نوين اسلامي نزديك شويم. وظايف دولت ها در حوزه اصلاحات فرهنگي به تفضيل در مواد مختلف قانون اساسي از جمله اصل سه ذكر شده است و از جهت انتخاب تعريف فرهنگ، تلقي مصوب شوراي عالي انقلاب فرهنگي در نقشه مهندسي فرهنگي مبنا قرار داده شده است. حال اگر دولت ها اراده انجام اين وظيفه خطير را داشته باشند، بهره گيري از ظرفيت بالفعل و بالقوه فرهنگي جامعه در توسعه اقدامات خيرخواهانه مستلزم شفاف شدن مسوليت دولت در گسترش فرهنگ خيرخواهانه در بين اكثريت غالب از افراد جامعه است. بدين منظور لازم است از برآيند نتايج چند بحث مرتبط با هم سياست ها و راهكارهاي عملي توسعه فرهنگ امر خير از ناحيه دولت استخراج گردد. اين مباحث عبارتنداز:1-محدوده و مفهوم امر خير از منظر دين و فطرت 2-چيستي فرهنگ و تحول فرهنگي 3-مسوليت هاي دولت در نظام جمهوري اسلامي ايران.4-مسوليت هاي دولت در هدايت تحولات فرهنگي جامعه، بديهي است كه از مرور اين چند موضوع در قالب يك تحقيق كتابخانه اي و مراجعه به تحقيقات انجام گرفته در اين موضوعات، مشخص مي شود كه امر خير ريشه در فطرت انساني دارد و بقيه نيازهاي فطري مثل كمال جويي، خداخواهي، زيبايي خواهي، نياز به كشف حقيقت و خلق و ابداع بشري در عمل اين نياز فطري را تقويت مي كنند، همانطور كه آموزه هاي ديني ما را به امر خير در همه ارتباطات انساني از جمله ارتباط با خالق، خود، ديگر انسانها و همه موجودات هستي دعوت مي نمايد و لذا دولت در نظام جمهوري اسلامي مسوليت دارد كه با بهره گيري از انگيزه هاي دروني افراد كه ريشه در فطرت انساني و باورهاي ديني دارد، بسياري از نيازها و كاستي هاي سياسي، فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي جامعه را تامين نمايد و با استقبال از مشاركت هاي خيرخواهانه مردم در تمامي عرصه هاي زندگي به نحوي پيشرفت كشور را هدايت نمايد كه با مشاركت حداكثري مردم، علاوه بر پيشرفت مادي و اقتصادي جامعه شاهد رشد روزافزون اخلاق و معنويت در جامعه باشيم. از اين روي، لازم است دولت ها در كنار بسترسازي فرهنگي آگاهانه از طريق سازمان ها و مجموعه هاي تحت امر خويش براي آماده سازي همه مردم در انجام كارخير، فضاي سازمان هاي اجرايي را در همه بخش هاي سياسي، اقتصادي، بهداشتي و درماني، نظامي، امنيتي، قضايي و غيرو را براي حمايت و تشويق اين اقدامات خيرخواهانه آماده سازد و در اين مسير علاوه براصلاح قوانين و آماده سازي روحي و رواني كاركنان و مديران دولتي، سياست ها و راهكارهاي عملي متناسب را پيش بيني نمايند. در اين مقاله تلاش گرديده ضمن اشاره اجمالي به موانع فرهنگي كه در مسير اين حركت خداپسندانه وجود دارد، سياست ها و راهكارهاي مناسبي پيشنهاد شود.