مفهوم سازي شبكه ملي موسسات خيريه در ايران

گسست ها و پاره پاره شدن سازمان ها در عصر فراصنعتي، شكل هاي جديدي از سازما ن ها را به نام شبكه موجب شده است. در اين نوع سازمان ها، ارتباطات افقي عمدتاً جايگزين ارتباطات عمودي و كنترلي شده اند. بدين ترتيب، همكاري ميان چندين سازمان، جايگزين روابط رسمي بين واحدهاي يك سازمان مي شود. شبكه ها زماني شكل مي گيرند كه سازمان ها با نوعي تغيير شتابان فناوري، چرخه هاي كوتاه مدت حيات محصول، و بازارهاي پراكنده و تخصصي مواجه مي شوند. در يك شبكه، سرمايه گذاري هاي موردنياز، در ميان «شركاي شبكه اي» توزيع مي شود، به طوري كه كل شبكه توليد كننده و عرضه كنندۀ محصولات يا خدمات است، نه يك سازمان خاص. موسسات خيريه در كشور ما به صورت پراكنده و هر يك با اهداف متفاوت در حال فعاليت هستند. استفاده از ايدۀ شبكه سازي، مي تواند ضمن رفع مشكلات حاضر در سيستم خيريه كشور به برانگيختن توانايي هاي بالقوه موجود در موسسات خيريه نيز كمك كند. نظر به اهميت اين موضوع و عدم كارآمدي ساختار سازمان هاي خيريه دروضع فعلي، نياز به طراحي يك شبكه ارتباطي هماهنگ كننده در زمينه موسسات خيريه كشور به شدت احساس مي گردد. لذا در اين پژوهش از طريق مطالعات كتابخانه اي و مصاحبه هاي عميق با خبرگان و كارشناسان و فعالان امور خيريه به ارائه مدل شبكه موسسات خيريه در كشور پرداخته شده است.