رابطه هنر و اخلاق براساس نظريه «حيات معقول »

علامه جعفري هنر ارزشي را در بستر حيات معقول امكان پذير مي داند و اخلاق و ارزش هاي اخلاقي را نيز بدون رقم خوردن در بسترحيات معقول فاقد ويژگي هاي متعالي و ارزشمند بر مي شمرد.وي بر اساس تعريفي كه از هنر بيان مي كند آن را داراي سه مولفه مي داند و معتقد است مولفه اول احساس خاص است كه محصول نبوغ يا اشتياق خاص است. علامه اين مرحله را مستعد برخورداري از ارزش ها ست.اين ديدگاه باتوجه به مباني فكري علامه قابل بررسي و تحليل است مولفه دوم مغز وروان است كه مي توان آن را هويت نفس آدمي دانست در اين مرحله است كه هنر ارزشمند يا بي ارزش شده و خلعت اخلاقي بودن يا غير اخلاقي بودن متصف مي گردد.و مرحله سوم و قطب سوم وجود عيني هنر در جامعه است كه علامه بر اساس هدف فاعل هنري آن را اخلاقي يا غير اخلاقي قلمداد مي كند و بسته به انگيزه هنرمند ارزش آن را ترسيم مي كند. باتوجه به ويژگي هايي كه ايشان براي اخلاق در حيات معقول بيان مي دارد مي توان پيوند هنر واخلاق را بر اساس اين ويژگي ها در 5 محور: 1.سرشت عالي و متعالي، 2.فرا احساسي بودن ،3.مبداء وجداني و اختياري،4.اصالت داشتن و تبعي نبودن و5.ديني بودن دانست. اين ويژگي ها اخلاق و هنر را در پيوند با يكديگر در خدمت كمال انساني مبتني بر هدف خلقت كه همان حيات معقول است قرار مي دهد.مسئله اين مقاله تحليل و بررسي چنين پيوندي بين اخلاق و هنر بر اساس ديدگاه هاي علامه جعفري با تاكيد بر آثار مكتوب ايشان است.