تاثيرمتقابل اخلاق و شناخت درانديشه علامه محمدتقي جعفري

يكي از مباحث مهم در حوزه معرفت شناسي، ارتباط بين اخلاق و معرفت است. اين بحث موافق و مخالفيني دارد. در بين فيلسوفان معاصر، علامه جعفري ضمن اتخاذ رويكرد موافق با اين موضوع، مشكلات و كاستي هاي موجود در موضوعات معرفت شناسي معاصر را ناشي از انكار يا بي توجهي به اين موضوع مي داند. در منظومه يا هندسه معرفتي علامه جعفري شناخت نوعي رابطه ميان دوقطب «من» و «جز من» است كه در ارتباط انسان با جهان هستي در چهار بعد (شناخت، دريافت، صيرورت و تصيير) مطرح مي شود هر يك از اين ابعاد چهارگانه با عوامل هفتگانه (علمي، فلسفي، شهودي، اخلاقي، حكمي، عرفاني و مذهبي) به فعليت مي رسند، اين هفت بعد نه تنها تضاد و ناسازگاري با يكديگر ندارند بلكه يك همپوشاني بين آن ها وجود دارد و در بين عوامل به فعليت رساننده ابعاد چهارگانه فوق عامل اخلاق كه عبارت است از شكوفا شدن همه ابعاد مثبت انساني در مسيري كه رو به هدف اعلاي زندگي است، هم نقش پيش شناختي و هم پساشناختي دارد كه عامل مهم حصول بعد نوراني شناخت است، اين بعد نوراني شناخت واسطه اي براي نيل به شناخت هاي عالي و فهم برين (دريافت عالي تر واقعيات) است.