مشاركت اجتماعي زنان در وضعيت جامعه سنتي و توسعه يافته ( مطالعه موردي ايران )

مشاركت در زندگي تا بدان اندازه اهميت دارد كه ارسطو آن را محور زندگي سياسي قرار داده است . و در امر خطير مشاركت اجتماعي، زنان بعنوان نيمي از پيكره اجتماع محسوب مي شوند و هر جامعه اي كه بخواهد نسلي بارور و پويا در زمينه هاي فرهنگي اجتماعي و سياسي تربيت كند نيازمند نيروي عظيم مادران و زنان مي باشد.در اين تحقيق با استفاده از روش توصيفي تحليلي و به شيوه تحقيق كتابخانه اي بدنبال پاسخ به اين سوال اصلي هستيم كه مشاركت اجتماعي زنان در جامعه ايران در مقايسه با جوامع توسعه يافته و از ديدگاه فرهنگهاي گوناگون بشري چگونه مي باشد ؟ و در پاسخ به اين سوال فرضي بايد گفت ديدگاه اوليه و اصلي در قريب به اتفاق كشورها و فرهنگها از دوران باستان حاكي از ضعيفه بودن زن و موجودي كه مقيد به دستورات مرد خانواده بوده و بعنوان شخصيتي حقيقي در بدنه اجتماع داراي نقش خاصي نبوده است.كم كم بر اثر ترقي و پيشرفتهاي علمي و فرهنگي و احساس نياز به جنس دوم در جهت سرعت بخشي به امر توسعه و نوسازي جوامع توجه به زن از انقلاب صنعتي شروع شد و منجر به دادن حق راي به آنان در قرن بيستم گرديد.در اين ميان در جامعه ايران زن در محيط پدرسالاري رشد كرده كه متاثر از فرهنگ قبيلگي و پاتريمونيالسم تحت سيطره مرد خانواده بعنوان نان آور خانه بوده و به دليل فرهنگ و تعصبات و سنت هاي قديمي مبني بر ضعيفه بودن زن عملا از مشاركت در اجتماع و سياست محروم بوده ولي در سالهاي اخير بسمت احقاق حقوق خود گامهاي ضعيفي براشته اند.