حجاب و عفاف از منظر روانشناختي با تاكيد بر آموزه هاي ديني

بر اساس متون ديني، رابطه بين دو انسان از ابتدا به صورت رابطه همسري بين زن و مرد محقق شد تا علاوه بر ارضاي نيازهاي جنسي و عاطفي ايشان، زمينه بقاي نسل آنها نيز فراهم شود. به مرور زمان زمينه هاي انحراف و آسيب هاي اين روابط نيز پديد آمد و دين به عنوان قديمي ترين و اصيل ترين منبع راهنماي بشر، دستورات و آموزه هايي را در جهت كنترل اين روابط مطرح نمود . دين اسلام، در آموزههاي خود ارزش والايي براي زنان در نظر گرفته و آنان را هم رديف مردان در كسب فضايل انساني و نيل به حيات طيبه اعلام نموده است. از اين رو ضمن به رسميت شناختن فعاليت اجتماعي زنان، ضوابطي را براي حضور ايشان در اجتماع مقرر نمود و حريم اجتماعي و عمومي را از حريم خصوصي و منزل شوهر جدا دانست . بر اين اساس، آيات قرآن و سخنان پيامبر اسلام )ص( ، قوانين حضور زنان در جامعه يعني محدوده پوشش شرعي زنان و ضوابط روابط زنان و مردان را در جامعه تشريح كرد. در اين مقاله به بيان محدوده پوشش زنان در جامعه و ضوابط روابط زنان ومردان مباني روان شناختي آنها پرداخته مي شود . در ابتدا حكم پوشش شرعي زنان را بيان كرده، سپس از منظر روان شناختي حريم شخصيتي انسان و تفاوتهاي زن و مرد را پي ميگيريم، سپس محدوده روابط زن و مرد در اسلام را بر اساس اين دو مفهوم تبيين ميكنيم. پس از آن فلسفه روان شناختي حجاب و عفاف را واكاوي نموده و در پايان پيامدهاي ناديده انگاري اين حريم ها را مورد بررسي قرار مي دهيم