طراحي فضاي ورودي شهرها بر اساس مولفه هاي پايداري

در گذشته ورودي شهر، مفصل اتصال دهنده فضاي مصنوع داخل و فضاي طبيعي خارج شهر بود . برهم خوردن سلسله مراتب فضايي در نظام كالبدي شهرها به دليل مدرنيزه شدن، فضاهاي ورودي شهر را دچار بي هويتي و نابساماني كرد. اين نابسامانيها مبادي ورودي را از حداقل مؤلفه هاي سازنده يك فضاي مطلوب شهري بي بهره مي كنند. نخستين فضاي برخورد مسافر با شهر ورودي آن است و نخستين تصوير ذهني و پيش داوري هاي وي بر اين اساس صورت مي گيرد. فضاي ورودي ويترين نمايش هويت و معرف شهر است، بنابراين بايستي به گونه اي طراحي و تعريف شود كه ارتباطي قوي و عميق با مخاطبين داشته باشد و درشكل گيري خاطرات جمعي و تصورات ذهني آنها موثر باشد. متأسفانه الگوي بي مأخذ فلكه و بلوار كه درتمام شهرهاي ايران تقليد مي گردد جوابگوي نياز شهر امروز نيست. از آنجايي كه اساساً توسعه به سمت بيرون در شهرهاي ما مقدم بر توسعه دروني است. بديهي است كه در آينده اي نه چندان دور اين فلكه و بلوارها كه اكنون ورودي شهر محسوب مي گردند، در درون شهر جاي مي گيرند. در اين صورت اين فضاها به واسطه ابعاد غير انساني و بار ترافيكي كه به خود جذب مي نمايند به جاي يك فضاي شهري تبديل به يك معضل شهري مي شوند. درنهايت توسعه شهرها اجتناب ناپذير است، بنابراين نوعي آينده نگري به منظور به حداقل رساندن دغدغه هاي بافت آتي پ ايدار لازم است . اين مقاله درصدد است كه حوزه هاي ورودي شهرها را باتوجه به اصول پايداري مورد بررسي و كنكاش قراردهد . نتايج پژوهش بصورت مولفه هاي تقويت كننده ابعاد توسعه پايدار براي طراحي مبادي ورودي شهرها ارائه مي شود . پژوهش از نوع بنيادي و روش تحقيق توصيفي- تحليلي است.