تأثير آموزش تاب‌آوري بر خودكارآمدي تحصيلي، اجتماعي و هيجاني و نگرش‌هاي ناكارآمد در دانش‌آموزان

پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير آموزش تاب آوري بر خودكارآمدي تحصيلي، خودكارآمدي اجتماعي، خودكارآمدي هيجاني و نگرش‌‌هاي ناكارآمد (اهميت قضاوت ديگران، نياز به خشنودي ديگران، نياز به تأييد ديگران، آسيب‌پذيري و ايده‌آل‌گرايي) انجام شده است. روش پژوهش، شبه آزمايشي و طرح پژوهش پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل بوده است. جامعه پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان مدارس پسرانه دولتي مقطع متوسطه ناحيه 2 شهر رشت مي‌باشد. نمونه پژوهش شامل 30 دانش‌آموز مي‌باشد كه با روش نمونه‌گيري هدفمند، انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15نفر) جايگزين شدند. پس از اجراي پرسشنامه خودكارآمدي، نوجوانان و مقياس نگرش‌هاي ناكارآمد به عنوان پيش‌آزمون براي گروه آزمايش و كنترل، آموزش 10 جلسه اي 5/1 ساعته براي گروه آزمايش اعمال و سپس از هر دو گروه پس‌آزمون اخذ شد. تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيره صورت گرفت. نتايج نشان داد كه آموزش تاب‌آوري موجب افزايش خودكارآمدي تحصيلي، خودكارآمدي اجتماعي و خودكارآمدي هيجاني و كاهش نگرش‌هاي ناكارآمد (اهميت قضاوت ديگران، نياز به خشنودي ديگران، نياز به تأييد ديگران، آسيب‌پذيري و ايده‌آل‌گرايي) شده است. بنابراين آموزش تاب‌آوري بر افزايش خودكارآمدي و كاهش نگرش‌هاي ناكارآمد در دانش‌آموزان نوجوانان تأثير داشته است.