معماري را فرهنگ مي سازد نه اقليم نمونه موردي: معماري بوشهر

نخستين پايه و گام در خلق معماري، شناخت است. شناخت، امكاني است براي رسيدن به مباني نظري . و مي دانيم معماري بدون پشتونه مباني نظري، تبديل به معماري كاغذي مي شود. معماري كاغذي هويت ندارد. در سطح حركت مي كند و فاقد جوهر ماندگاري است. در ايران، يكي از مهم ترين موانع درك و شناخت معماري اصيل ايراني، نگاه ساده انگارانه و غيرعمقي به آن است. تحليل معماري بر اساس الزامات و ديكته شرايط اقليمي يكي از اين روش هاي ناكارآمد معماري در ايران است. اين باور و اعتقاد بن مايه و ساختار معماري را اقليم مي داند و تمام اشكال معماري را شكل گرفته بر اساس شرايط اقليمي تفسير مي كند. با اين نظرگاه، معماري يزد همان قدر تحت تأثير اقليم شكل گرفته كه معماري بوشهر يا معماري خراسان. اين مقاله با استناد به خصوصيات مستند معماري نه حاصل اجباري شرايط « معماري زاده و بازتاب فرهنگ است » بوشهر، مي كوشد اين گزاره را بيان كند كه اقليمي. معماري اگر معماري باشد، قطعاً، الزامات اقليمي را هم در خود خواهد داشت ولي شكل و ساختارش كاملاً با تأثيرگرفتن از شرايط فرهنگي و جو غالب اجتماعي بوجود مي آيد.