عدم تعادل هاي فضايي، آمايش سرزمين و پيشرفت ايران

توسعه در هر مقياس و سطحي بايد به‌صورت متوازن و متعادل صورت گيرد. برنامه‌هاي توسعه بايد ايجاد تعادل و توسعه متوازن را به‌عنوان يكي از اهداف اصلي خود از مقياس ملي (در بين مناطق و استان¬هاي كشور) تا مقياس محلي (بين محلات يك شهر) تعريف كنند. طرح‌هاي آمايش سرزمين كه در قالب استان¬هاي كشور تعريف و تهيه شده است، عملاً نمي¬تواند به اين هدف نائل شود؛ قبل از مطالعات آمايش در مقياس استاني، بايد مطالعات اوليه¬اي در مقياس ملي در قالب آمايش بخشي انجام مي¬شد تا پتانسيل و شرايط توسعه و نوعي تقسيم‌كار در سطح مناطق انجام شود. در حال حاضر مطالعات آمايش در سطح استان با جزئيات كامل و حجم بسيار بالا درحال انجام است، اما اين مطالعات نمي¬تواند منجر به تعادل در سطح ملي شود؛ در بهترين حالت ممكن نتيجه اين طرح آن هم در صورت مطالعه كامل و پايبندي و اجراي اصولي آن، شناخت يك يا چند ظرفيت استان توسعه آن بخش است؛ حتي بسيار دور از ذهن است كه اين طرح به توسعه متوازن در سطح استان بيانجامد؛ از طرفي كنار گذاشتن مطالعات حاضر به دليل انجام مطالعات كامل و عميق و صرف زمان و هزينه منطقي نيست؛ بر اين اساس به‌منظور دستيابي به تعادل و توازن در بين مناطق (استان¬هاي كشور) پس از پايان طرح‌هاي در حال انجام، لازم است مطالعاتي با تكيه بر مطالعات انجام شده در سطح ملي انجام شود و سياست¬گذاري لازم براي ايجاد تعادل فضايي در سطح ملي انجام گيرد؛ اقدامي كه بايد قبل از تهيه طرح‌هاي آمايش استان انجام مي¬پذيرفت.