تاثيرات ارتقاء شاخص هاي سرمايه اجتماعي در توسعه پايدار روستايي ( مطالعه مورد: منطقه ري )

نهاد‌ها و سازمان‌هاي محلي با ارتقاء شاخص‌هاي سرمايه اجتماعي ذينفعان محلي توسعه مي توانند باعث بهبود شاخص هاي توسعه پايدار روستايي شوند. با اين وجود، به دلايل مختلفي از جمله نوع رويكرد برنامه ريزي توسعه، و سياست گذاري نهادها و سازمان‌هاي محلي در مديريت سكونتگاه‌هاي روستايي؛ به مقوله سرمايه اجتماعي ذينفعان روستايي كم توجهي مي-شود. مقاله حاضر ضمن شناسايي شاخص هاي سرمايه اجتماعي؛ مشكلات زيرساختي و موانع در زمينه عملكرد مديريت محلي براي ارتقاء شاخص‌هاي سرمايه اجتماعي را در منطقه ري آشكار مي‌سازد. براين شالوده، اين تحقيق به شيوه توصيفي- تحليلي از طريق ۳۲۰ نمونه تصادفي خانوارهاي روستايي و ۱۵ نمونه تصادفي نهاد‌هاي محلي به مطالعه نقش نهادهاي محلي در پايداري و توسعه سكونتگاه‌ها از هر دو ديدگاه خانوارهاي محلي و نهادهاي محلي پرداخته است. براي سنجش شاخص هاي توسعه پايدار روستايي، تعداد ۹ شاخص در چارچوب نظام محيطي، نظام اجتماعي- اقتصادي و كالبدي سنجيده شده است. نتايج نشان‌ مي‌دهد كه برنامه ريزي بر اساس رويكرد عقلايي گرايي فن محور و كم‌توجهي به نظر و خواسته روستاييان ناحيه مورد مطالعه در برنامه هاي عمراني و اجرايي و ساير طرح ها، در نارضايتي روستاييان مؤثر بوده است. بنابراين، تغيير نگرش در رويكرد برنامه ريزي و توجه به رويكرد از «پايين به بالا» و «ذينفع محور» براي ارتقاء شاخص‌هاي سرمايه اجتماعي در قالب تشكل‌هاي محلي و سياست‌گذاري براي دخالت آنان در گسترش زيرساخت‌هاي اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي پيشنهاد مي‌گردد.