نا برابري هاي منطقه اي چالشي فراروي توسعه ايران

كشور ايران سرزميني است كه از لحاظ جغرافياي طبيعي و انساني داراي تنوع گسترده اي مي باشد.تنوع اقليمي و جغرافيايي، تفاوت در دسترسي به مواهب و منابع طبيعي، تنوع قومي و فرهنگي و عوامل ديگر، موجب شكل گيري تفاوتهاي منطقه اي در پهنه اين سرزمين شده است.اين مسئله لزوم توسعه متوازن منطقه اي و متناسب با ظرفيتها، پتانسيلها،محدوديتها و حساسيتهاي مناطق(استانهاي) مختلف كشور را آشكار مي سازد. در اين مقاله با رويكرد آسيب شناسانه و تحليلي به تبيين علل، پيامدها و راهكارهاي نابرابري هاي منطقه اي در كشور پرداخته شده است.در اين پژوهش ضمن تحليل كيفي و محتوايي برنامه هاي توسعه در دو دوره قبل و بعد از انقلاب به اين نتيجه رسيديم كه نابرابري هاي منطقه اي در دوران قبل از انقلاب شكل گرفته و شكاف توسعه در مناطق مختلف كشور در دوره بعد از انقلاب تشديد شده است و توسعه فضايي كشور همواره با مسئله نابرابري هاي منطقه اي و بي عدالتي هاي فضايي و اجتماعي مواجه بوده است و الگوي مركز-پيرامون را در پهنه اين سرزمين به الگوي مسلط و غالب تبديل نموده است.بدون شك مي توان گفت يكي از علل اصلي فقر، محروميت، مهاجرت، اسكان غير رسمي و بزهكاري هاي اجتماعي مخصصوصاً در كلانشهرهاي كشور در نتيجه بي توجهي به توسعه متوازن منطقه اي در كشور مي باشد. در پايان راهكارهايي جهت تعديل نابرابري هاي منطقه اي تحقق توسعه متوازن در كشور ارائه شده است.