بررسي وبكارگيري روش ارزيابي استراتژيك زيست محيطي (SEA) در راستاي بهبود وارتقاي پايداري وضعيت محيط زيست ايران

ارزيابي استراتژيك، روشي براي بهبود فرايند تصميم گيري ها، سياست گذاري و در نهايت برنامه ريزي است. امروزه در بسياري از كشورها اين نوع ارزيابي به عنوان يكي از مهمترين ابزارهاي مديريت محيط زيست و به منظور ادغام ملاحظات محيط زيستي در فرايند برنامه ريزي و توسعه در بالاترين سطوح تصميم گيري در كانون توجه قرار گرفته است. از ارزيابي راهبردي محيط زيستي (SEA) مي توان به عنوان مهمترين ابزار در خدمت فرآيند توسعه پايدار استفاده كرد، روند توسعه را به سمت پايداري سوق داد و كليه شاخص هاي مربوط به پايداري را بهبود بخشيد. همچنين ارزيابي استراتژيك محيط زيست مي تواند به عنوان يك ابزار مهم برنامه ريزي، در دسترس برنامه ريزان و سياست گذاران قرار گيرد تا بر اساس آن بتوانند اثرات بالقوه زيست محيطي را كه در نتيجه اجراي طرح هاي توسعه و برنامه هاي عمراني پديد مي آيند، شناسايي كرده و گزينه هاي منطقي جهت رفع يا كاهش آنها را پيشنهاد نمايند. در اين ميان، اهميت و ضرورت وجود قوانين و مقررات ارزيابي راهبردي محيط زيست، كه پيشگيري بسياري از اين تبعات نامطلوب را امكان پذير مي نمايد، بيش از پيش احساس مي شود. با عنايت به اهميت موضوع، اين مقاله سعي دارد تا با بررسي ارزيابي استراتژيك محيط زيست و معرفي اصول، تبيين مزايا و كاربردهاي روش مذكور، نقش آن در بهبود محيط زيست را بيان نموده و موانع ومحدوديت هاي توسعه و اجراي آن را مورد بررسي قرار دهد و در نهايت، جهت تقويت مباني علمي، معرفي اصول حقوقي و اجرايي ارزيابي راهبردي محيط زيست در كشور، راهكارهايي را پيشنهاد نمايد.