بررسي اثرات كاربري زمين شهري بر حمل و نقل همگاني

سامانه حمل و نقل همگاني به عنوان يكي از روش‌هاي جابه‌جايي انبوه مسافران است. اين سامانه طيف وسيعي از وسايل نقليه جمعي(اتوبوس در مسيرهاي ويژه BRT، قطار سبك شهري، مترو و ...را شامل مي‌شود. در دهه‌هاي اخير به نبال گسترش سريع و بي‌رويه شهرها و با افزايش استفاده از وسايل نقليه موتوري و به ويژه خودرو شخصي، جوامع شهري با انواع آلودگي‌ها و مشكلات ترافيكي رو‌ به‌ رو شده‌اند. يكي از موارد كاهش مشكلات مذكور استفاده از سامانه حمل و نقل همگاني است. الگوهاي كاربري زمين مي‌توانند به طور چشم‌گيري، الگوهاي حمل و نقل را تحت تاثير قرار‌دهند. الگوهاي كاربري زمين شهري، الگوهاي سفر را شكل مي‌دهند. اگر برنامه‌ريزي مناطق حومه‌اي، حمل و نقل همگاني و پياده‌روي را با مشكل مواجه سازد، استفاده از خودرو شخصي به يك ضرورت مبدل مي‌شود. در اين روش پراكنده رويي به وابستگي به خودرو كمك مي‌كند. از سوي ديگر اگر الگوهاي كاربري اراضي شهري سياست‌هاي رشد هوشمند را به منظور مقابله با پراكنده رويي مورد توجه قرار دهد وابستگي به خودرو كاهش مي‌يابد و استفاده از حمل و نقل همگاني افزايش چشم گيري خواهد داشت. هدف از اين تحقيق بررسي نقش اثرات كاربري زمين شهري بر حمل و نقل همگاني است. به همين منظور‌ سعي شده است به طور‌خلاصه برخي از مزاياي اقتصادي، اجتماعي و محيط زيستي استفاده از حمل و نقل همگاني بيان گرديده و با استفاده از روش اسنادي‌ اطلاعات مورد نياز تحقيق جمع‌آوري‌ و سپس با شيوه توصيفي ـ تحليلي مورد بررسي قرار‌گيرد. در پايان پژوهش نتيجه‌گيري و جمع بندي از يافته‌هاي پژوهش ارائه مي‌گردد.