بررسي علل عدم توسعه يافتگي ايران و ارائه راهكارهايي جهت برون رفت از آن

كشور ايران با وجود منابع و ثروت¬ها و سرمايه¬هاي عظيم آن به گونه¬اي كه شايسته¬ي آن است، توسعه نيافته است. هدف از اين پژوهش بررسي علل توسعه نيافتگي ايران در ابعاد مختلف تاريخي، جغرافيايي-محيطي، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، مديريتي، سياسي- حقوقي و ارائه راهكارهايي در نظام برنامه¬ريزي و مديريتي كشور جهت برون¬رفت از اين توسعه نيافتگي است. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي-تحليلي بوده و جمع¬آوري داده¬ها از روش كتابخانه¬اي-اسنادي صورت پذيرفت. يافته-هاي پژوهش نشان مي¬دهد كه جهت دستيابي كشور ايران به توسعه پايدار و انساني در مفهوم نوين توسعه، سهم عوامل درون¬زا و داخلي بيش از پيش است كه در اين ميان سطح پايين آگاهي و نبود مشاركت¬هاي مردمي به معناي واقعي در نظام برنامه¬ريزي و تصميم¬گيري، متمركز بودن قدرت و حاكميت، تعريف نشدن حقوق شهروندي، ضعف و فقدان وجود نهادهاي حائل بين قدرت مركزي و شهروندان از مهم¬ترين مسائلي است كه جامعه ايران با آن رو¬برو بوده كه خود علتي براي به وجود آمدن مسائل ديگر و در نهايت توسعه نيافتگي ايران شده است. به منظور مرتفع كردن اين مسائل راهكارهايي از درون و مبتني بر فرهنگ و آموزه¬هاي اسلامي حاكم بر كشور ايران اتخاذ گرديده، كه اين راهكارها از يك سو نيازمند تحول در نظام برنامه¬ريزي ايران، از برنامه¬ريزي جامع، اقتدارگرا، نخبه¬گرا، متمركز و فن سالار به برنامه¬ريزي مشاركتي، غير متمركز، مردم¬ سالار و مبتني بر خرد جمعي است و از سوي ديگر نيازمند تحول در نظام مديريت و تصميم¬گيري كشور بر مبناي مديريت مشاركتي، شفاف، پاسخگو، قانونمند، مسئوليت¬پذير و كارآ و در قالب حكمروايي شايسته مطرح¬ مي¬گردد.