تحليل معيارها و پارامترهاي مؤثر در مكانيابي مناطق صنعتي با رويكرد حفاظت از محيط‌زيست

اگرچه مكانيابي مناطق صنعتي به دليل اثرات اجتماعي، اقتصادي يكي از فاكتورهاي اساسي در برنامه‌ريزي‌هاي منطقه‌اي مي‌باشد، اما اگر تعيين اين نوع مكان با در نظر گرفتن پارامترهاي مناسب انجام نگيرد، پيامدهاي جبران‌ناپذيري را بر محيط‌زيست به دنبال دارد. همانطور كه برنامه‌ريزي اصولي نواحي صنعتي مي‌تواند با هدايت منابع از نظر مكان استقرار، منجر به تشويق به صنعتي شدن شده و دستيبابي به اهداف موردنظر را تسريع نمايد، اما برنامه‌ريزي غيراصولي باعث محدودشدن برنامه توسعه مي‌گردد. به همين منظور برنامه‌ريزي براي انتخاب مكان مناسب فعاليت‌هاي صنعتي‌، بايد طيف گسترده‌اي از پارامترها را در نظر بگيرد كه در اين بين در نظر گرفتن پارامترهاي محيط‌زيستي نظير شرايط اقليمي، جهت باد، گسل و زلزله‌‌خيزي، منابع آب‌ سطحي و زيرزميني، محيط بيولوژيكي، كاربري اراضي و فاصله از مناطق حفاظت‌ شده، به منظور كاهش انتشار آلودگي از صنايع و جلوگيري از تخريب محيط‌زيست، ضمن افزايش مزيت‌هاي اجتماعي و اقتصادي مناطق صنعتي، مي‌تواند موجب حفاظت از محيط‌زيست گردد كه اين امر علاوه بر كاهش مصرف منابع و هدررفتن انرژي، از آسيب به محيط‌زيست نيز جلوگيري مي‌نمايد.