برآورد تبخير-تعرق واقعي برنج در شرايط كشت غرقابي با استفاده از داده‌هاي سنجش از دور در منطقه لنجانات، استان اصفهان

ابعاد بحران آب در ايران به جايي رسيده كه اكنون معضل آب به يك مشكل سياسي- امنيتي تبديل شده كه كشور را براي رسيدن به اهداف تعادل بخشي برنامه هاي چهارم و پنجم توسعه با شكست روبرو كرده است. از طرف ديگر افزايش روز افزون جمعيت، نياز به توليد بيشتر مواد غذايي را ايجاب مي كند كه مستلزم فعاليت هاي بيشتر در بخش كشاورزي و صنعتي است كه اين موضوع ضرورت ارائه راهكار هاي موثر در جهت مديريت منابع آب را بيش از پيش كرده است. يكي از راهكار هايي كه در سال هاي اخير مورد توجه قرار گرفته است، اندازه گيري يا تخمين تبخير- تعرق است كه بر مديريت منابع آب به‌ويژه در بخش كشاورزي و برنامه ‌ريزي منابع آب تاثير بسزايي دارد. اما از آنجايي كه روش هاي مستقيم و غير مستقيم محاسبه اين پارامتر هريك داراي محدوديتهايي است، اخيرا از روش هاي سنجش از دور براي محاسبه تبخير- تعرق استفاده مي شود. در اين پژوهش به كمك چهار تصوير ماهواره لندست و با استفاده از الگوريتم سبال مقادير تبخير- تعرق براي منطقه لنجان اصفهان كه تحت كشت برنج بوده است، محاسبه شده و نتايج براي ماه هاي خرداد تا شهريور(فصل كشت) با مقادير محاسبه شده به روش هاي تجربي مقايسه گرديده است. نتايج نشان داده است كه روش سبال در مقايسه با روش هاي هارگريوز- ساماني، كيمبرلي- پنمن، پنمن- مانتيث و بلني- كريدل داراي مقادير RMSE‌ به ترتيب 612/ 0، 36 /1، 94/ 0 و 986 /0 و همچنين مقدار ضريب تبيين به ترتيب 75/ 0، 9 /0، 64/ 0 و 86/ 0 است كه نشان از كارايي مناسب الگوريتم سبال در برآورد تبخير- تعرق به كمك داده هاي سنجش از دور داشته است.