نگرش معلمان نسبت به محيط زيست و آموزش هاي زيست محيطي

انسان ‌ها به عنوان عامل اصلي و اثر گذار معضلات زيست ‌محيطي به شمار مي‌روند. از همين ‌رو اصلاح روند بحران محيط زيست در گرو اصلاح آموزه‌هاي انسان و تغيير در نگرش، دانش و حساسيت انسان‌ها نسبت به سرنوشت خود و محيط پيرامون خود مي باشد. از سويي، مساله آموزش محيط زيست مي تواند به عنوان يكي از راهكارهاي اصلي و مهم در راستاي ارتقاء سطح آگاهي مردم جامعه به شمار آيد و قدرتي بزرگ براي جلوگيري از تخريب محيط زيست باشد. مطالعه حاضر درصدد بررسي نگرش معلمان نسبت به محيط زيست و آموزش هاي زيست محيطي است. انجام اين مطالعه به شيوه مروري است كه با رويكرد بررسي مطالعات، تحقيقات و ساير منابع انجام شده است. در اين بررسي تلاش شده است، ضمن بيان مقدمه، به محيط زيست و كيفيت آن، آموزش محيط زيست، پژوهش هاي انجام شده در زمينه نگرش معلمان پيرامون آموزش محيط زيست و... پرداخته شود. بر اساس مطالعات انجام شده و ديدگاه ها و مضرات پژوهش گران پيرامون موضوع مقاله، نتايج حاكي از آن است كه معلمان در ارتباط با محيط زيست و آموزش آن اطلاعات محدودي دارند و با توجه به اينكه كتاب خاصي در مدارس تحت عنوان اموزش محيط زيست در برنامه درسي وجود ندارد. لذا، معلمان آشنايي اندكي با محيط زيست و ويژگي هاي زيست محيطي در زندگي دارند. لذا، مي توان چنين تحليل نمود كه معلمان عمدتا به مسائل زيست محيطي در محيط اطرافشان كمتر توجه داشته و به كيفيت محيط زيست در محيطي كه در آن زندگي مي كنند توجه ندارند ميزان اطلاعاتشان نسبت به آموزش محيط زيست اندك است. لذا، پيشنهاد مي شود، آموزش محيط زيست به عنوان واحدي درسي در برنامه درسي مدارس قرار گيرد و معلمان در اين رابطه در دوره هاي ضمن خدمت آموزش ببينند.