رابطه ويژگي هاي شخصيتي با كيفيت زندگي در همسران افراد دچار ناتواني جسماني

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه ويژگي هاي شخصيتي با كيفيت زندگي در همسران افراد دچار ناتواني جسماني بود. اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است و جامعه آماري آن را تمامي همسران افراد دچار ناتواني جسماني تحت پوشش سازمان بهزيستي شهرستان هاي راور و زرند استان كرمان در سال 94-1393 تشكيل دادند كه 100 نفراز آنها با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات، پرسشنامه شخصيتي پنج عاملي نئو (1985) و پرسشنامه كيفيت زندگي واروشربون (1992) بود.داده ها با استفاده از روش همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام، تحليل شد. نرم افزار spss نسخه 21، جهت تجزيه و تحليل داده ها مورد استفاده قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه از ميان ويژگي هاي شخصيتي، بعد روان نژندي با كيفيت زندگي همسران افراد دچار ناتواني جسماني (p<0/01) رابطه منفي و معناداري دارد و ابعاد برونگرايي، دلپذير بودن و مسئوليت پذيري با كيفيت زندگي (p<0/01) رابطه مثبت و معناداري دارد. همچنين نتايج حاصل از تحليل رگرسيون نشان داد كه بعد شخصيتي روان نژندي پيش بيني كننده منفي و معني داري براي كيفيت زندگي همسران افراد دچار ناتواني جسماني است و بعد شخصيتي برون گرايي پيش بيني كننده مثبت و معني داري براي كيفيت زندگي همسران افراد دچار ناتواني جسماني است. بنابراين با توجه به نتايجمي توان استنباط كرد كه ويژگي هاي شخصيتي مراقبين افراد معلول، ارتباط مؤثري با كيفيت زندگي آنان و به تبع آن در خود بيماران دارد و بستر مناسبي را براي كاهش مشكلات ناشي از بيماري هم بر خانواده و هم بر بيماران فراهم مي آورد.