بررسي تاثير آموزش مهارتهاي زندگي بر خود كار آمدي دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه ناحيه 4 شهر اصفهان

با توجه به اهميت آموزش مهارتهاي زندگي لازم براي كودكان و نوجوانان، اين امر همواره به عنوان يكي از اهداف عالي نظام رسمي تعليم و تربيت بوده است؛ چرا كه رشد و تحول در سايه آموزش اين مهارتها حاصل شده و موجب سازگاري و برقراري ارتباط سالم و صحيح كودكان و نوجوانان با اطرافيان ميگردد؛ بنابراين برنامه ريزيهاي قبلي، هدف گذاري هاي دقيق و تلاش مستمر براي آموزش و تقويت آنانضروري است. روش پژوهش نيمه تجربي ،پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه انجام گرفته است. در اين پژوهش 100 نفر ازدانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه ناحيه چهار شهر اصفهان ، با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي مرحله اي انتخاب شدند.و سپس به صورت تصادفي ساده تعداد 40 نفر (20 دختر در گروه آزمايش و 20 دختر در گروه كنترل) كه مشكلات بيشتري درزمينه خود كار آمدي داشتند به عنوان نمونه آماري انتخاب شده اند. براي گردآوري داده ها از پرشسنامه خود كار آمدي شرر، مادوكس، مركاندانت،پرنتيك-دون، جاكوبسوراجرز (1982) استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها ازروشهاي آماري توصيفي (فراواني،درصد ،ميانگين وانحراف استاندارد) و استنباطي (تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي توكي) استفاده شد. :نتايج پژوهش در تحليل كواريانس نشان داد كه بينميانگين هاي ابعاد خودكارآمدي در دو گروه تفاوت معني دار وجود دارد (p<0/001). اين بيانگر اثربخشي آموزش مهارتهاي زندگي بر ابعادخودكارآمدي دانش آموزان بوده است. به عبارت ديگر آموزش مهارتهاي زندگي سبب شده است خودكارآمدي عمومي و خودكارآمدياجتماعي دانش آموزان افزايش يابد. :با توجه به اهميت آموزش مهارتهاي زندگي مي تواند موجب ارتقا خودكارآمدي دانش آموزان شود.به عبارت ديگر آموزش مهارتهاي زندگي سبب شده است خودكارآمدي عمومي و خودكارآمدي اجتماعي دانش آموزان افزايش يابد.