بررسي مؤلفه هاي ياددهي - يادگيري در فلسفه عملگرايي

مؤلفه هاي ياددهي - يادگيري از مؤلفه هاي اساسي در نظام تعليم و تربيت است، كه عناصر اصلي آن مربي و متربي است. مطالعات نشان مي دهد كه همواره سؤالات اساسي در خصوص مؤلفه فوق از سوي فلاسفه مطرح بوده است. ياددهي و يادگيري مستلزم وجود ارتباط دو سويه است كه در يك طرف مربي و در طرف ديگر متربي قرار دارد و آنچه كه موجب افزايش بازده يادگيري مي شود كيفيت اين ارتباطاست كه بسته به فلسفه حاكم بر نظام آموزشي متفاوت خواهد بود. عملگرايي يكي از فلسفه هاي مشهور و نوظهور قرن حاضر است كه تأثير ژرفي بر نظامهاي آموزش و پرورش بخصوص در دهه هاي اخير داشته است. لذا نگارنده در مقاله حاضر سعي دارد با مطالعه مباني معرفت شناختي فلسفه عملگرايي به بررسي مؤلفه هاي ياددهي و يادگيري از ديدگاه اين مكتب فلسفي بپردازد. در اين مقاله از روشتحقيق كتابخانه اي استفاده شده است. مطالعات محقق نشان مي دهد چنانچه نظام آموزشي ايران، با توجه به رويكرد غالب اسلامي و ايراني بتواند از مفاهيم و تئوري هاي مفيد فلسفه عملگرايي استفاده مطلوب نمايد، چه بسا در حيطه آموزش هاي كاربردي و عملي مي تواند بسياري از نواقص و كمبودها را جبران نمايد. لذا پيشنهاد مي گردد با مطالعه عميق نظرات و رويكردهاي مورد نظر در مكتبعملگرايي موارد مثبت اين فلسفه به صورت عملي به گونه اي كه مشهود باشد و با توجه به غلبه رويكرد اسلامي و ايراني مورد استفاده قرار گيرد .