نگرشي بر مفهوم كارآفريني و جايگاه آن در توسعه نظام آموزشي در عصر پسامدرن

كارآﻓﺮﯾﻨﯽ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻃﯽ آن ﻓﺮد ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻦ ﺑﺎ اﯾﺪهﻫﺎي ﻧﻮ و ﺧﻼق و ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ، ﺑﺎ ﺑﺴﯿﺞ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﮐﺴﺐ و ﺷﺮﮐﺘﻬﺎي ﻧﻮ، ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ و ﻧﻮآور رﺷﺪ ﯾﺎﺑﻨﺪه ﻣﺒﺎدرت ﻣﯽورزد. اﯾﻦ اﻣﺮ ﺗﻮام ﺑﺎ ﭘﺬﯾﺮش ﺧﻄﺮات اﺳﺖ وﻟﯽ اﻏﻠﺐ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﺤﺼﻮل ﯾﺎ اراﺋﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﺎن ﻋﻮاﻣﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻫﺎي ﺣﯿﺮتاﻧﮕﯿﺰ ﻧﯿﺰ ﺷﺪهاﻧﺪ.اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ در ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻦ ﺷﺪن ﻣﺆﺛﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ از ﺟﻤﻠﻪ آﻧﻬﺎ: ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ، ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﺴﺐ درآﻣﺪ و ﺛﺮوت، ﻧﯿﺎز ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﺷﻬﺮت و ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪي ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮدن و اﺳﺘﻘﻼل ﻃﻠﺒﯽ را ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺎم ﺑﺮد. اﻓﺮاد از وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎي ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺧﺎص و ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ از وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎي ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﺎن ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ از ﺳﺎﯾﺮ اﻓﺮاد اﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺜﺎل داﺷﺘﻦ ﺧﻼﻗﯿﺖ و ﻧﻮآوري، دارا ﺑﻮدن ﻗﺪرت ﺗﺤﻤﻞ اﺑﻬﺎم، داﺷﺘﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻨﻔﺲ و ﻋﺰت ﻧﻔﺲ، آﯾﻨﺪه ﻧﮕﺮ و ﻋﻤﻞ ﮔﺮا ﺑﻮدن، و ﻓﺮﺻﺖ ﺷﻨﺎس ﺑﻮدن. ﺷﯿﻮه ﻫﺎي ﭘﺮورش اﯾﻦ وﯾﮋﮔﯿﻬﺎ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ.ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﯽ در زﻣﯿﻨﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﺑﻌﻤﻞ آﻣﺪه در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ در ﮐﺸﻮرﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ داﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎ در زﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﯽ و ﭘﮋوﻫﺸﯽ ﭘﯿﺸﻘﺪم ﺑﻮده اﻧﺪ وﻟﯽ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻼن ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ و ﻗﺼﺪ ﺑﮑﺎرﮔﯿﺮي آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ و ﻗﺪرت اﺑﺘﮑﺎر ﺧﻮد در راﺳﺘﺎي ﺷﺮوع ﮐﺎر و اراﺋﻪ ﻣﺤﺼﻮل و ﺧﺪﻣﺖ در ﺑﺎزار ﮐﺎر، ﭼﻨﺪان ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮده اﻧﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ- ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ و ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮي از روﯾﮑﺮد ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ درﺻﺪد ﺗﺒﯿﯿﻦ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎ و ﮐﺎرﮐﺮدﻫﺎي ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ و ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﺎن و ﺟﺎﯾﮕﺎه آﻧﺎن در ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺟﻮاﻣﻊ در ﻋﺼﺮ ﭘﺴﺖ ﻣﺪرن ﺑﺮآﻣﺪه اﯾﻢ.