نگاهي بر پارادايم ساختارگرايي

ساختارگرايي، آيين فكري مهمي است كه در نيمه دوم قرن بيستم در قلمرو فلسفه و علوم انساني پديد آمد و سرچشمه تاثيرات فراواني شد. اين آيين، از دهه 1950 به طور عمده در فرانسه بسط يافت و تا دو دهه بعد در ميان پژوهشگران و دانشگاهيان اروپايي و امريكايي اعتبار بسيار كسب كرد و در مردم شناسي، فلسفه، زيبايي شناسي، نقد ادبي، روان كاوي و حتي پژوهش هاي سياسي بسيار راه گشا بود. ساختارگرايي در مطالعات فرهنگي نيز رويكردي غالب محسوب مي شود. آثار رولان بارت با بررسي مقولات فرهنگي به مثابه اجزاي يك نظام نشانه اي شايد در اين زمينه پيشتاز بوده است. ساختارگرايي يكي از مهمترين مكاتب نقد ادبي معاصر نيز است اين نقد بر نظام نشانه اي زبان تكيه دارد. ساختارگرايان براي بررسي ادبي و رسيدن به معناي متن، خود را محدود به خود متن و فرم آن كرده و به نويسنده و محتواي اثر توجهي ندارند. از ديدگاه ساختارگرايانه، ادبيات را تنها از طريق مطالعه متن و جنبه ادبي بودن آن (ادبيت) مي توان مورد نقد و بررسي قرار داد