ارزيابي شاخص هاي برنامه ريزي آمايش محله هاي كلان شهرها در طراحي معماري (نمونه موردي: محله مرزداران تهران)

رسيدن به يك كولاژ شهري منظم از لحاظ اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و محيط زيست در كشورهاي در حال توسعه كه افزايش جمعيت و ساختارهاي جديد شهري باعث بر هم زدن تعادل عوامل انساني و محيطي شده از اهداف اصلي برنامه ريزي منطقه اي است. اين امر باعث به وجود آمدن ناهمگوني و نامتجانس در سيماي شهر مي شود. اينجا اين سئوال مطرح مي شود كه چگونه مي توان با طراحي كالبد محيط به سازماندهي فضايي منطقه كمك كرد؟ آمايش سرزمين يك مقوله چند بعدي است كه بهره وري بهينه از ظرفيت هاي اجتماعي و طبيعي با آنده نگري براي نسل آتي را شامل مي شود. با طراحي معمارانه به خلق مكاني با زبان مشترك انسانها براي رفع نيازهايشان در هر زمان رسيد از آنجايي كه محله ريزترين واحد شهري است پايه شكل گيري هويت شهري و مفهوم شهروندي مي باشد. در پژوهش حاضر سعي بر تجزيه و تحليل محله مرزداران در كلانشهر تهران در زمينه هاي انساني، فضايي و فعاليت كه از عناصر اصلي سازماندهي فضا است مي پردازد. معضلات مجله را در توسعه يافتگي شهر با توجه به نيازها و قابليتهاي محله شناسايي و ارزيابي مي كند و براي رفع آنها به ارائه راه حل مي پردازد.