ارتقاء آسايش حرارتي با استفاده از مصاديق معماري پايدار بومي (با نگاهي به نقش شوادان هاي شهر دزفول و شوشتر)

در جهت محيطي پايدار و مناسب زندگي انسان؛ معماري مناطق گرم و نيمه مرطوب ايران به اصول و روش هايي دست يافته است كه نه تنها تخريب و ضايعه اي بر محيط تحميل نمي كند؛ بلكه فراتر از آن به عنوان عامل كمال بخشيدن به ماده نيز ايفاي نقش مي كند. بررسي ويژگي هاي طراحي كالبد معماري اين مناطق و مصالح و روش هاي اجرايي، نشان مي دهدكه در طراحي معماري علاوه بر استفاده از پتانسيل هاي محيط طبيعي، از آلودگي و تخريب محيط زيست نيز جلوگيري به عمل آورده و مصداق بسيار مناسبي از بكارگيري اصول معماري پايدار است. در اين ميان شوادان به عنوان يكي از الگوها و عناصر معماري بومي در بناهاي دزفول بوده و با توجه به شرايط اقليمي منطقه يكي از الگوهاي معماري بومي تاثير گذار بر ايجاد شرايط آسايي حرارتي بناها مي باشد. اين پژوهش به بررسي آسايش حرارتي با بهره گيري از الگوي معماري بومي در بناهاي گرم و نيمه مرطوب دزفول پرداخته است و درنهايت با استفاده از روش توصيفي_تحليلي و روش كتابخانه اي ابتدا به معرفي اين عنصر معماري بومي و عملكرد اجزاء آن در بناهاي دزفول در آسايش حرارتي بناها مي پردازد.